каніцельшчык, ✂, м. (разм.).

  1. Рабочы каніцельнай вытворчасці.

  2. перан. Нерастаропны, марудны чалавек, якому ўласціва запаволенае бесталковае вядзенне справы.

    • Ён у нас вядомы к.

|| ж. каніцельшчыца, ✂.

|| прым. каніцельшчыцкі, ✂.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

багамо́л, ✂, м.

  1. Чалавек, адданы малітвам, богаслужэнням.

  2. Прадстаўнік атрада драпежных насякомых паўднёвых краін (назва дадзена па знешняму выгляду, які нагадвае позу чалавека ў час малення).

|| ж. багамолка, ✂.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

багаты́р, ✂, м.

  1. Той, хто мае многа грошай, валодае вялікай маёмасцю.

  2. Былінны герой, казачны асілак, волат, воін.

  3. перан. Чалавек вялікай адвагі і сілы.

    • Беларускія багатыры.

|| прым. багатырскі, ✂.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

ба́цькаўшчына, ✂, ж.

  1. Краіна, дзе чалавек нарадзіўся, грамадзянінам якой ён з’яўляецца.

    • Любоў да бацькаўшчыны.

  2. Месца, родны куток, дзе нарадзіўся і вырас хто-н.

    • Малая б.

  3. Набытак бацькі, спадчына.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

благата́, ✂, ж. (разм.).

  1. гл. благі.

  2. Зло, дрэнны ўчынак.

  3. м. і ж. Благі, злы чалавек.

    • Добраму чалавечку добра і ў запечку, а благаце — блага і на куце (прыказка).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

бунта́р, ✂, м.

  1. Удзельнік бунту.

  2. перан. Неспакойны чалавек, які пратэстуе супраць чаго-н., заклікае да рашучых дзеянняў, да перавароту ў чым-н.

|| ж. бунтарка, ✂.

|| прым. бунтарскі, ✂.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

ве́ды, ✂.

  1. Сукупнасць звестак, якія раскрываюць аб’ектыўныя заканамернасці жыцця.

    • Грунтоўныя в.
    • Свет асвятляецца сонцам, а чалавек — ведамі.

  2. Дасведчанасць ў якой-н. галіне.

    • Вучні выявілі добрыя в. ў матэматыцы.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

агі́дны, ✂.

Які выклікае агіду (у 1 знач.); вельмі дрэнны, брыдкі, гадкі.

  • А. пах.
  • А. ўчынак.
  • А. чалавек.

|| наз. агіднасць, ✂.

  • Кожная а. павінна сваю прыстойнасць мець (прыказка).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

адце́рціся, ✂; зак.

  1. Знікнуць пасля сцірання, чысткі.

    • Фарба з вопраткі хутка адцерлася.

  2. Праціскаючыся куды-н., быць адцёртым назад (разм.).

    • Чалавек з чамаданам адцёрся ад натоўпу.

|| незак. адцірацца, ✂.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

фетыш, ✂, м.

  1. У першабытных народаў: прадмет, надзелены звышнатуральнай магічнай сілай, дзякуючы чаму служыў аб’ектам рэлігійнага культу.

  2. перан. Рэч або чалавек, якога паважаюць, якому вераць і слепа пакланяюцца.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)