ахраматы́зм, ‑у, м.

Спец. Здольнасць аптычнай сістэмы не раскладаць светлавога праменя на састаўныя колеры пры пераламленні; бясколернасць.

[Ад грэч. a — без і chroma — колер.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пачу́ццевасць, ‑і, ж.

1. Уласцівасць і якасць пачуццевага. Пачуццевасць успрымання.

2. Здольнасць успрымаць што‑н. органамі пачуццяў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

праламля́льнасць, ‑і, ж.

Спец. Здольнасць светлавога праменя праламляцца пры пераходзе з аднаго асяроддзя ў другое. Праламляльнасць праменяў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ту́рман, ‑а, м.

Голуб асобай пароды, які мае здольнасць куляцца пры палёце. Турманы кружыліся над хатай. Аўрамчык.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

формазмяня́льнасць, ‑і, ж.

Змена формы (у 1 знач.); здольнасць змяняць форму ад уздзеяннем знешніх умоў. Формазмяняльнасць дрэва.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

эметрапі́я, ‑і, ж.

Спец. Праламляльная здольнасць вока, пры якой чалавек добра бачыць і далёкія і блізкія прадметы.

[Ад грэч. émmetros — суразмерны і ōps — вока.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Празо́рлівы ’здольны прадбачыць будучае, праніклівы’ (ТСБМ), празо́рлівец ’тс’, празо́рлівасць ’здольнасць да прадбачання’ (ТСБМ, Стан.). Рус. прозорли́вый ’здольны прадбачыць’, серб.-харв. прозо́рлив, балг. прозорли́в ’тс’. Да празе́рыць ’стаць відушчым; уцяміць, зразумець’ (Нас.), зо́рыць ’глядзець’ (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

reasoning [ˈri:zənɪŋ] n. разважа́нне; лагі́чны ход ду́мкі; аргумента́цыя;

powers of reasoning здо́льнасць разважа́ць;

There is no reasoning with her. Яе не пераканаеш.

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

przelotowość

ж.

1. прапускная здольнасць;

2. каэфіцыент карыснага дзеяння (транспарту)

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

адбіва́льны, ‑ая, ‑ае.

Спец. Які мае адносіны да адбівання (светлавых, цеплавых і інш. праменяў, хваль). Адбівальная здольнасць цел.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)