Verbum

канфу́зіцца, -фу́жуся, -фу́зішся, -фу́зіцца; незак. (разм.).

Адчуваць няёмкасць; саромецца, бянтэжыцца.

К. на людзях.

|| зак. сканфу́зіцца, -фу́жуся, -фу́зішся, -фу́зіцца.

канфу́зіць, -фу́жу, -фу́зіш, -фу́зіць; незак., каго (што) (разм.).

Прыводзіць у канфуз.

|| зак. сканфу́зіць, -фу́жу, -фу́зіш, -фу́зіць; -фу́жаны.

канфу́злівы, -ая, -ае (разм.).

Які лёгка канфузіцца, бянтэжыцца; сарамлівы.

|| наз. канфу́злівасць, -і, ж.

канцавы́, -а́я, -о́е.

Які знаходзіцца на канцы чаго-н., з’яўляецца канцом.

Канцавая станцыя.

К. прыпынак тралейбуса.

канцла́гер, -а, мн. -ы, -аў, м.

Скарачэнне: канцэнтрацыйны лагер.

|| прым. канцла́герны, -ая, -ае.

ка́нцлер, -а, мн. -ы, -аў, м.

1. Адна з вышэйшых урадавых пасад у некаторых краінах Заходняй Еўропы, Вялікабрытаніі і інш., а таксама асоба, якая займае гэту пасаду.

2. Начальнік канцылярыі вялікага князя ў Вялікім Княстве Літоўскім, хавальнік дзяржаўнай пячаткі (гіст.).

3. Вышэйшы грамадзянскі чын у Расіі да 1917 г. (гіст.).

|| прым. ка́нцлерскі, -ая, -ае.

канцо́ўка, -і, ДМ -цо́ўцы, мн. -і, -цо́вак, ж. (спец.).

1. Графічнае ўпрыгожанне ў канцы кнігі, раздзела.

2. Заключная частка літаратурнага ці музычнага твора.

канцыля́рскі, -ая, -ае.

1. гл. канцылярыя.

2. Сухі, невыразны, насычаны словамі, характэрнымі для мовы дзелавых папер.

К. стыль.

канцыля́ршчына, -ы, ж. (разм., неадабр.).

Неапраўданы, празмерны фармалізм у вядзенні спраў.

канцыляры́ст, -а, М -сце, мн. -ы, -аў, м. (уст.).

Служачы канцылярыі.

|| ж. канцыляры́стка, -і, ДМ -тцы, мн. -і, -так.