тру́шчыць, -чу, -чыш, -чыць; -чаны; незак., што (разм.).

1. Біць, крышыць на дробныя часткі.

Т. шкло.

2. Ламаць, крышыць, разбураць.

Танкі трушчылі ўсё на сваім шляху.

|| зак. стру́шчыць, -чу, -чыш, -чыць; -чаны.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

філе́¹, нескл., н.

1. Мяса вышэйшага гатунку з сярэдняй часткі хрыбта тушы.

2. Кусок мяса або рыбы, ачышчаны ад касцей, а таксама ежа з такога мяса.

Ф. скумбрыі.

|| прым. філе́йны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

шара́да, -ы, ДМ -дзе, мн. -ы, -ра́д, ж.

Загадка, у якой загаданае слова падзяляецца на часткі, а кожная частка нагадвае самастойнае слова, якое трэба адгадваць, каб выйшла галоўнае слова.

Разыгрываць шарады.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

сучле́ніць, ‑ню, ‑ніш, ‑ніць; зак., што.

1. Кніжн. Злучыць разам (асобныя часткі чаго‑н.).

2. Змацаваць (асобныя часткі, дэталі, секцыі чаго‑н.). Сучленіць секцыі цеплавоза.

3. (звычайна ў форме дзеепрым. зал. пр.). Змацаваць рухомым або паўрухомым злучэннем (пра косці, храсткі).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

нерасклада́льны, ‑ая, ‑ае.

Такі, які нельга раскласці, падзяліць на састаўныя часткі; адзіны, непадзельны. Нераскладальнае словазлучэнне.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

прыпасава́ць, ‑сую, ‑суеш, ‑суе; зак., што.

Прыладзіць (дэталі, часткі) адпаведна форме, памеру і пад.; прыгнаць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пераржаве́ць, ‑ее; зак.

Ад іржы распасціся на часткі, стаць непрыгодным. Дрот пераржавеў у многіх месцах.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

касала́пасць, ‑і, ж.

Скрыўленне студні з паваротам яе пярэдняй часткі ўнутр або вонкі. Прыроджаная касалапасць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

заднеязы́чны, ‑ая, ‑ае.

Які ўтвараецца пад’ёмам задняй часткі спінкі языка да мяккага паднябення (пра гукі).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

грабе́ньчаты, ‑ая, ‑ае.

Які мае выгляд грэбеня (у 1 знач.), мае грэбнепадобныя часткі. Грабеньчаты вал.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)