рэч, -ы, мн. -ы, -аў, ж.
1. Асобны прадмет, выраб.
Антыкварная р.
2. Тое, што належыць да асабістай рухомай маёмасці.
Чамадан з рэчамі.
Цёплыя рэчы.
3. Пра творы навукі, мастацтва.
Ён напісаў цудоўную р.
Слабая р.
4. Нешта, нейкая з’ява, абставіны.
Складаная р. жыццё.
Дзіўная р.! (вокліч, які паказвае на моцнае ўражанне). Называць рэчы сваімі імёнамі (гаварыць прама, не хаваючы ісціны).
|| прым. рэ́чавы, -ая, -ае (да 1 і 2 знач.).
Р. мяшок.
Р. доказ.
Рэчавае права (маёмаснае права валодання рэчамі). Рэчавая хвароба (цяга да набывання рэчаў у 2 знач.; набывальніцтва, рэчавізм).
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)
obezwłasnowolnić
зак. пазбавіць права распараджацца сваёй маёмасцю
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
на́цыя, -і, мн. -і, -цый, ж.
1. Гістарычна ўстойлівая супольнасць людзей, якая ўтвараецца ў працэсе фарміравання агульнасці іх тэрыторыі, эканамічных сувязей, літаратурнай мовы, асаблівасцей культуры і духоўнага аблічча.
Права нацый на самавызначэнне.
2. У некаторых спалучэннях: краіна, дзяржава.
Арганізацыя Аб’яднаных Нацый.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)
насле́днік, -а, мн. -і, -аў, м.
1. Асоба, якая атрымала спадчыну або мае права на яе атрыманне; спадкаемец.
Законны н.
2. перан. Пераемнік, прадаўжальнік якой-н. справы; нашчадак.
Наследнікі лепшых традыцый.
|| ж. насле́дніца, -ы, мн. -ы, -ніц (да 1 знач.).
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)
рэзервава́ць, -рву́ю, -рву́еш, -рву́е; -рву́й; -рвава́ны; зак. і незак., што (кніжн.).
Захаваць (захоўваць) у рэзерве (у 1 знач.) што-н.
Р. запасы нафты.
Р. сваю думку (пакінуць за сабой права выказацца пазней).
|| зак. таксама зарэзервава́ць, -рву́ю, -рву́еш, -рву́е; -рву́й; -рвава́ны.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)
увахо́д, -а і -у, М -дзе, м.
1. -у, гл. увайсці.
2. -а, мн. -ы, -аў. Месца, праз якое ўваходзяць куды-н.
У. у пячору.
|| прым. увахо́дны, -ая, -ае.
Уваходныя дзверы.
У. білет (які дае права на ўваход куды-н.).
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)
Reservatión
[-v-]
f -n, -en
1) юрыд. захава́нне пра́ва, прывіле́я, абумо́ўленае пра́ва
2) зака́знік, рэзерва́т
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
дазво́л, ‑у, м.
Згода на што‑н.; права зрабіць, выканаць што‑н. Атрымаць дазвол. Даць дазвол. □ Ох, жыць пад панам не салодка, На ўсё павінен быць дазвол. Колас. Даніла папрасіў у Хвядоса Іванавіча дазволу і пасля другога ўрока пайшоў дамоў. Чарнышэвіч. // Разм. Дакумент на права зрабіць што‑н. Аформіць дазвол на праезд.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
prawo
I praw|o
н.
1. права, закон;
~o handlowe — гандлёвы закон;
~o podaży i popytu — закон прапанавання i попыту;
~o rynku — закон рынку;
~o walutowe — валютнае права;
~o wykupu — права выкупу
~o kryminalne — крымінальнае права;
~o wyborcze — выбарчае права;
~o autorskie — аўтарскае права;
litera ~a — літара закона;
mieć ~o — мець права;
2. закон;
~o natury — закон прыроды;
~o ciążenia фіз. закон прыцягнення
II
правы бок;
na prawo — управа; направа
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
во́дкуп, ‑у, м.
У дарэвалюцыйнай Расіі — права па спагнанне дзяржаўных падаткаў, якое перадавалася казной прыватным асобам. Аддаць на водкуп. Заняцца водкупам.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)