Verbum

вяско́вец, ‑коўца, м.

Чалавек, які пастаянна жыве ў вёсцы; селянін. Вузкая градка маладога бярэзніку адмяжоўвала панскую зямлю ад зямлі вяскоўцаў. Гартны.

антрапо́нім, ‑а, м.

Спец. Любое ўласнае імя, якое можа мець чалавек або група людзей (асабовае імя, прозвішча, псеўданім, мянушка і пад.).

[Ад грэч. ánthrōpos — чалавек.]

загрукаце́ць, ‑качу, ‑каціш, ‑каціць; зак.

Пачаць грукацець. // Прагрукацець. Раптам загрукацелі дзверы, і на парозе паявіўся чалавек з нашай на плячах. Марціновіч.

абая́льнасць, ‑і, ж.

Уласцівасць абаяльнага. Аднак, калі чалавек вельмі ўдачлівы па прыродзе, то і пад старасць не траціць пэўнай абаяльнасці. Кулакоўскі.

меставы́, ‑ая, ‑ое.

Уст. Які мае адносіны да места (у 1 знач.). Чалавек перажагнаўся на далёкія меставыя вежы з крыжамі. Чорны.

міласэ́рны, ‑ая, ‑ае.

Які выяўляе міласэрнасць; схільны рабіць дабро. Міласэрны чалавек. // Які з’яўляецца вынікам міласэрнасці. Міласэрны ўчынак.

•••

Міласэрная сястра гл. сястра.

лунаці́зм, ‑у, м.

Хваравіта-нервовы стан, пры якім чалавек у глыбокім сне можа хадзіць, лазіць і падсвядома выконваць іншыя дзеянні; самнамбулізм.

паслу́шнік, ‑а, м.

Чалавек, які жыве ў манастыры і рыхтуецца стаць манахам; прыслужнік у манастыры. [Лукаш:] — У манастыр аддам, у паслушнікі! Клімковіч.

небескары́слівы, ‑ая, ‑ае.

Які выяўляе асабістую зацікаўленасць, разлік у чым‑н.; які мае выгаду ад чаго‑н. Небескарыслівы чалавек. Небескарыслівая дапамога.

незабяспе́чаны, ‑ая, ‑ае.

1. Які не мае дастатковых сродкаў для існавання. Незабяспечаны чалавек.

2. Які не мае забеспячэння. Незабяспечанае грашовае абавязацельства.