Verbum

клоп, клапа́, мн. клапы́, клапо́ў, м.

Насякомае-паразіт, якое корміцца кроўю чалавека і жывёл або сокам раслін.

|| прым. клапі́ны, -ая, -ае.

кпі́ць, кплю, кпіш, кпіць; кпім, кпіце́, кпяць; незак., з каго-чаго і без дап.

Строіць кпіны, насміхацца.

Нельга к. з чалавека.

пле́ўра, -ы, ж.

Абалонка, якая пакрывае лёгкія і сценкі грудной поласці ў вышэйшых хрыбетных жывёл і чалавека.

|| прым. плеўра́льны, -ая, -ае.

спарахне́лы, -ая, -ае.

1. Які згніў, ператварыўся ў труху.

Спарахнелыя дошкі.

2. перан. Пра чалавека: састарэлы, драхлы.

|| наз. спарахне́ласць, -і, ж.

стату́й, -я́, мн. -і́, -ёў, м. (разм., лаянк.).

Пра тупога, бесталковага чалавека.

Усе намагаюцца патушыць пажар, а ён стаіць як с.

фасо́ністы, -ая, -ае (разм.).

1. Прыгожага, моднага фасону.

Фасоністая сукенка.

2. Пра чалавека: франтаваты, фарсісты.

Ф. кавалер.

|| наз. фасо́ністасць, -і, ж.

хо́ладна, у знач. вык.

1. Пра халоднае надвор’е.

Раніцай х.

2. каму-чаму. Аб стане чалавека, які адчувае холад.

Мне х.

хра́па, -ы, мн. -ы, храп, ж.

1. Пярэдняя частка галавы буйной жывёлы, морда.

2. Твар, нос чалавека (груб.).

Даць па храпе.

эпіле́псія, -і, ж.

Хранічнае захворванне галаўнога мозга чалавека, якое характарызуецца сутаргавымі прыступамі і стратай прытомнасці; падучая хвароба.

|| прым. эпілепты́чны, -ая, -ае.