Усеагульны саюз працоўных (прафс. цэнтр, Іспанія) 5/160

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

сінапты́чны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да сіноптыкі; звязаны з высвятленнем метэаралагічных умоў, стану надвор’я. Сінаптычны цэнтр. Сінаптычныя даныя. □ Звесткі аб прыродных з’явах перадаюцца.. ўмоўным сінаптычным кодам. «Беларусь».

•••

Сінаптычная карта гл. карта.

[Ад грэч. synoptikos — здольны ўсё акінуць вокам, агледзець.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

civic [ˈsɪvɪk] adj.

1. гарадскі́, муніцыпа́льны;

a civic centre BrE гарадскі́ цэнтр

2. грамадзя́нскі;

civic duties грамадзя́нскія абавя́зкі

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

cultural [ˈkʌltʃərəl] adj. культу́рны, які́ мае адно́сіны да культу́ры;

cultural activities культу́рная дзе́йнасць;

a cultural centre культу́рны цэнтр

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

*Вярэ́йцы, цэнтр.-палес. вере́йцы ’рэдкія варотцы з жэрдак, праз якія ўязджаюць у двор’ (Серб.); ’падваротня ў гумне’ (лельч., Нар. сл.). Да вярэйкі (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

раённы, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да раёна (у 3 знач.), належыць яму. Раённы цэнтр. Раённая газета. □ Хвалюецца і нават злуецца начальнік раённай міліцыі Сушко. Колас. Днямі меўся адбыцца раённы агляд мастацкай самадзейнасці. Асіпенка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

*Выпаўзык, вы́пыўзык ’вужавінне’ (Бяльк.), выпуўзык праныра, пралаза’ (там жа). Запазычанне з рус. дыял. (цэнтр. і ўсх.) вы́ползок ’вужавінне; змеянё; злы чалавек’ якое да выпаўзці.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

dośrodkować

зак. спарт. падаць мяч у цэнтр поля (пляцоўкі)

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

цэнтрыёль

(ад цэнтр)

цыліндрычная структура, якая ўтварае клетачны цэнтр усіх жывёльных і некаторых раслінных клетак.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

тэлевізі́йны, ‑ая, ‑ае.

1. Прызначаны для прыёму або перадачы відарысаў з дапамогай сродкаў тэлебачання. Тэлевізійная станцыя. Тэлевізійная студыя. □ Як гасцінны гаспадар і як гід адначасова, шафёр паказвае мне новыя дамы ў Століне — і жылыя, і адміністрацыйныя, на рэтрансляцыйную тэлевізійную вышку, на першакласны бальнічны гарадок. Місько. Хмары над горадам плылі нізка, ахіналі нават шпіль тэлевізійнай вежы. Карпаў.

2. Які ажыццяўляецца пры дапамозе тэлебачання. Тэлевізійнае вяшчанне. Тэлевізійная перадача. Тэлевізійны фільм. □ Першы тэлевізійны музычны спектакль для маленькіх гледачоў адбыўся. «ЛіМ».

•••

Тэлевізійны цэнтр гл. цэнтр.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)