1. Жаласны енк, выкліканы болем або вялікім горам; выражэнне пакуты, адчаю.
Стогны хворых.
2.перан. Пра працяглы гук, шум, гул ад чаго-н.
Цяжкім стогнам аддалося рэха ва ўсіх канцах лесу.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
уда́рны¹, -ая, -ае.
1. Звязаны з нанясеннем або атрыманнем удару (у 1 знач.).
У. музычны інструмент (у якім гук атрымліваецца ў выніку ўдару). У. механізм.
Ударная хваля.
2. Які наносіць рашаючы ўдар (у 3 знач.).
У. полк.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
шапяля́вы, -ая, -ае.
1. Які вымаўляе свісцячыя гукі (с,
з) падобна да шыпячых (ш, ж).
Шапялявае дзіця.
2. Пра свісцячыя зычныя гукі: які вымаўляецца блізка да шыпячых.
Ш. гук.
Шапялява (прысл.) вымаўляць «с».
|| наз.шапяля́васць, -і, ж.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
змякчы́ццасов., в разн. знач. смягчи́ться;
ску́ра ~чы́лася — ко́жа смягчи́лась;
гнеў ~чы́ўся — гнев смягчи́лся;
гук ~чы́ўся — звук смягчи́лся
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
БЛІЗНЕ́Ц Віктар Сямёнавіч
(10.4.1933, с. Уладзіміраўка Кампанееўскага р-на Кіраваградскай вобл., Украіна — 2.4.1981),
украінскі пісьменнік. Скончыў Кіеўскі ун-т (1957). Пісаў пераважна для дзяцей. Творы вызначаюцца драматызмам, глыбокім псіхалагізмам, паасобныя з элементамі казачнай фантастыкі (аповесці «Ветразі над стэпам», 1965; «Зямлянка», 1966; «Драўляне», 1968; «Маўчун», 1972; раман «Падземныя барыкады», 1977). Развіццю духоўнасці падлеткаў прысвечана аповесць «Гук павуцінкі» (1970). Літ. прэмія імя Л.Украінкі 1988.
Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)
Г,
чацвёртая літара беларускага і некаторых інш.слав. алфавітаў. Паходзіць з кірыліцкай Г («глаголь»), утворанай графічным відазмяненнем візант. («гама»). У старабел. графіцы абазначала фрыкатыўны заднеязычны гук «г», а ў складзе дыграфа «кг» перадавала выбухны «г» у запазычаных словах («кганак», «паракграф»). У сучаснай бел. мове абазначае і фрыкатыўны заднеязычны («гара», «глеба»), і выбухны («гонты», «гузікі») гук, а таксама глухі заднеязычны «х», які ўтвараецца ў выніку аглушэння «г» на канцы слоў і перад глухімі зычнымі («мурог», «лёгкі»).