дзевя́ты, ‑ая, ‑ае.

Ліч. парадк. да дзевяць. Дзевяты нумар. Дзевяты клас. Дзевятага мая. / у знач. наз. дзевя́ты, ага, м.; дзевя́тая, ‑ай, ж.; дзевя́тае, ага, н. [Ліда] глянула на маленькі, як гузічак, ручны гадзіннік: стрэлка перабіралася на дзевятую. Кулакоўскі.

•••

Дзевяты вал гл. вал.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

млекако́рмячыя, ‑ых; адз. млекакормячае, ‑ага, н.

Клас вышэйшых пазваночных жывёл, якія кормяць дзіцянят сваім малаком.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

прафупаўнава́жаны, ага, м.

Прафсаюзны ўпаўнаважаны — асоба, якая кіруе прафесіянальнай работай у невялікім калектыве членаў прафсаюза.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ара́ты, ага, м.

Той, хто арэ зямлю; земляроб. Дзе араты плача, там жняя скача. Прыказка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ваеннаабавя́заны, ага, м.

Асоба, якая павінна несці вайсковую службу (падлягае прызыву або знаходзіцца ў запасе).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

сако́льнічы, ага, м.

У 15–17 стст. на Русі — баярын, які ведаў царскім сакаліным паляваннем.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

сту́дзіна, ‑ы, ж.

Абл. Квашаніна. Ага. — Бадзягін кіўнуў галавой, седзячы над талеркай са студзінай. Федасеенка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

semivowel

[ˈsemi,vaʊəl]

n.

паўгало́сны -ага m.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

Anglophone

[ˈæŋgləfoʊn]

n.

англамо́ўны -ага m.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

villein

[ˈvɪleɪn]

n.

прыго́нны -ага m.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)