nucleus [ˈnju:kliəs] n. (pl. nuclei)

1. phys. ядро́ (атама)

2. biol. ядро́ (клеткі)

3. ядро́; цэнтр; ячэ́йка

4. ling. ядро́; элеме́нт, які́ ў ме́жах скла́да або́ сло́ва атры́млівае гало́ўны на́ціск

5. ling. ядро́ словазлучэ́ння, ска́за

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

Асяро́ддзе. Утворана прэфіксальна-суфіксальным шляхам ад кораня, прадстаўленага ў слове сярэдзіна (гл.); *o‑serd‑ьje. Пазней утвараецца і слова асяродак ’цэнтр. стрыжань’ таксама з цыркумфіксам, аднак у гэтым выпадку прэфікс фактычна ўтрачвае значэнне; магчыма, першапачатковае значэнне слова асяродак было такое ж, як і асяроддзе, што тлумачыць прэфіксальнае а‑. Тады асяродак ’тое, што знаходзіцца вакол сярэдзіны’ > ’тое, што знаходзіцца ў сярэдзіне’. Аналагічныя словы і значэнні ва ўкраінскай мове.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

C

=

1.

Zentrum – цэнтр

2.

Celsius – Цэльсій

3.

Coulomb –

эл. кулон

4.

Сuri – фіз. кюры

5.

Kohlenstoff – вуглерод

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

антрапацэнтры́зм

(ад антрапа- + цэнтр)

рэлігійна-ідэалістычны погляд, паводле якога чалавек з’яўляецца цэнтрам і канчатковай мэтай сусвету.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

а́ра

(ісп. аrа, ад тупі-гуарані ara)

даўгахвосты папугай з яркім апярэннем, пашыраны ў Цэнтр. Амерыцы.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

ве́ртэкс

(лац. vertex = цэнтр павароту неба)

пункт нябеснай сферы, да якога пераважна накіраваны ўласныя рухі зорак.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

ке́йпер

(ням. Keuper)

тоўшча страката-каляровых кантынентальных і лагунных адкладанняў верхняга трыясу на тэрыторыі Цэнтр. Еўропы.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

во́бласць, ‑і, ж.

1. Буйная адміністрацыйна-тэрытарыяльная адзінка ў СССР. Брэсцкая вобласць. Аўтаномная вобласць. // Разм. Адміністрацыйны цэнтр такой адзінкі. [Антось:] — Лектар, кажуць, аж з вобласці прыехаў. Васілевіч.

2. Частка якой‑н. тэрыторыі; край. Вобласць экватара.

3. Раён пашырэння чаго‑н. або якой‑н. з’явы; зона. Вобласць распаўсюджання хвойных народ дрэў. Вобласць вечнай мерзлаты.

4. Месца, якое займае той ці іншы орган цела або частка яго. Вобласць шыі. Вобласць сэрца.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

нападзе́нне, ‑я, н.

1. Тое, што і напад (у 1 знач.). Нападзенне на лагер малаверагоднае — ні немцы, ні паліцыя ў лес пакуль не лезлі. Навуменка. — Заўтра, а можа нават і сёння, ты атрымаеш загад аб нападзенні на харчовы транспарт, які будзе ісці на мястэчка, дзе стаіць Н-ская дывізія. Чарот.

2. Частка каманды, якая непасрэдна вядзе атаку на праціўніка пры гульні ў футбол, хакей і пад. Цэнтр нападзення.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

устано́ўка ж., в разн. знач. устано́вка;

у. тэлефо́на — устано́вка телефо́на;

радыётэлегра́фная ўстано́ўка — радиотелегра́фная устано́вка;

у. на высо́кую я́касць праду́кцыі — устано́вка на высо́кое ка́чество проду́кции;

цэнтр даў но́выя ўстано́ўкі — центр дал но́вые устано́вки

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (актуальны правапіс)