падла́сіна, ‑ы, ж.

Пляма, звычайна белага колеру, на поўсці жывата жывёлы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

спелеафа́уна, ‑ы, ж.

Жывёлы, якія водзяцца ў пячорах, трэшчынах горных парод.

[Ад грэч. spēlaion — пячора і слова фауна.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

холадалюбі́вы, ‑ая, ‑ае.

Які любіць холад, вытрымлівае нізкую тэмпературу. Холадалюбівыя жывёлы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Rínderherde

f -, -n гурт буйно́й рага́тай жывёлы

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Schláchthof

m -(e)s, -höfe бо́йня (жывёлы)

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Víehwagen

m -s, - ваго́н для пераво́зкі жывёлы

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Lébendgewicht

n -(e)s жыва́я вага́ (жывёлы)

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

забо́й ​1, ‑ю, м.

Канец горнай выпрацоўкі, штольні, дзе здабываюцца карысныя выкапні. Адмыслова малаток адбойны У забоі крышыць скібы вугалю. Звонак.

забо́й ​2, ‑ю, м.

Забіванне, зарэз жывёлы для прамысловых мэт. Забой жывёлы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

нагу́льны, ‑ая, ‑ае.

Спец. Прызначаны для адкорму. Нагульныя авечкі. Нагульны маладняк. // Атрыманы ў выніку нагулу. Нагульны тлушч. // Прызначаны для нагулу жывёлы, рыбы. Нагульныя сажалкі. // Які займаецца развядзеннем жывёлы, рыбы для нагулу. Нагульная гаспадарка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

мы́шца, -ы, мн. -ы, -аў, ж.

Орган цела чалавека і жывёлы, здольны скарачацца і забяспечваць функцыю руху частак цела.

Сардэчная м.

|| прым. мы́шачны, -ая, -ае.

Мышачныя валокны.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)