дыве́рсія, -і, мн. -і, -сій, ж.

1. Ваенны манеўр, які мае на мэце адцягнуць увагу і сілы праціўніка ад месца галоўнага ўдару.

2. Вывядзенне са строю аб’ектаў ваеннага, дзяржаўнага значэння ў тыле ворага або ў якой-н. краіне агентамі замежнай дзяржавы, злачыннымі элементамі.

|| прым. дыверсі́йны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

дзяржа́ва (краіна) Macht f -, Mächte; Staat m -(e)s, -en;

вялі́кія дзяржа́вы Gróßmächte pl;

захо́днія дзяржа́вы Wéstmächte pl;

заме́жная дзяржа́ва áusländische [frémde] Macht;

індустрыя́льная дзяржа́ва Industríemacht f;

марска́я дзяржа́ва Séemacht f;

раке́тна-я́дзерная дзяржа́ва Rakéten- und Kérnwaffenmacht f

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

кааліцы́йны, ‑ая, ‑ае.

1. Які мае адносіны да кааліцыі (у 1 знач.). Кааліцыйны дагавор. Кааліцыйныя дзяржавы.

2. Утвораны на прынцыпах кааліцыі (у 2 знач.). Кааліцыйны ўрад.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

reprisal

[rɪˈpraɪzəl]

n.

1) адла́та, по́мста f

2) рэпрэса́ліі pl. (эканамі́чныя або́ і́ншыя са́нкцыі супро́ць яко́й-н. дзяржа́вы)

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

naval

[ˈneɪvəl]

adj.

1) марскі́, флёцкі

a naval officer — марскі́ афіцэ́р

2) naval forces — вае́нна-марскі́я сі́лы (дзяржа́вы)

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

Палі́тыка ’грамадская дзейнасць, барацьба, у якой адлюстроўваюцца карэнныя інтарэсы класаў і іх узаемаадносіны; дзейнасць дзяржавы ў галіне ўнутранага жыцця і міжнародных адносін’ (ТСБМ). З рус. поли́тика (Крукоўскі, Уплыў, 78), або хутчэй праз польск. polityka, якое з’яўляецца і крыніцай рус. слова, з лац. (ars) politika, грэч. πολιτική ад πόλις ’горад’ (гл. Фасмер, 3, 310).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

ДАВЕ́РЧАЯ ГРА́МАТА,

дакумент, які сведчыць паўнамоцтвы дыпламатычнага прадстаўніка і прызначэння яго ў адпаведную краіну. Падпісваецца кіраўніком дзяржавы і замацоўваецца подпісам міністра замежных спраў дзяржавы, якая прызначае дыпламат. прадстаўніка. Уручаецца кіраўніку прымаючай дзяржавы пры заступленні на пасаду. Даверчыя граматы выдаюцца паслам, пасланнікам, а таксама кіраўнікам спец. (надзвычайных) дэлегацый.

т. 5, с. 561

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

утварэ́нне ср., в разн. знач. образова́ние;

у. дзяржа́вы — образова́ние госуда́рства;

у. го́рных паро́д — образова́ние го́рных поро́д;

тлу́шчавыя ўтварэ́нні пад ску́рай — жировы́е образова́ния под ко́жей

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

астракі́зм, ‑у, м.

1. У Старажытнай Грэцыі — выгнанне небяспечных для дзяржавы грамадзян, што вырашалася шляхам тайнага галасавання чарапкамі, на якіх пісалася імя выгнанніка.

2. перан. Выгнанне, ганенне.

[Грэч. ostrakisnos, ад ostrakon — чарапок.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дэма́рш, ‑у, м.

Дыпламатычнае выступленне, зварот (у форме ноты, заявы і пад.) адной дзяржавы да другой з мэтай выразіць пратэст, перасцярогу, дамагчыся ўступак і пад. Дэмарш пасла.

[Фр. démarche.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)