шру́ба, -ы, мн. -ы, шруб, ж.

Шпень са спіральнай нарэзкай.

Галоўка шрубы.

|| памянш. шру́бка, -і, ДМ -бцы, мн. -і, -бак, ж.

|| прым. шру́бавы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

пустаце́лы, ‑ая, ‑ае.

Пусты ўсярэдзіне. Пустацелая цацка. Пустацелыя блокі. Пустацелы шпень.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

гвозд, гвазда́, М -дзе́, мн. гвазды́, гваздо́ў, м.

Металічны або драўляны завостраны шпень для забівання ў што-н., для змацавання чаго-н. з чым-н.

Прыбіць дошку гваздамі.

|| прым. гваздавы́, -а́я, -о́е.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

касты́ль, -я́, мн. -і́, -ёў, м. (спец.).

1. Апора для чалавека без ног або з хворымі нагамі; мыліца.

2. Металічны шпень, які забіваецца ў шпалу для прымацавання да яе рэйкі.

|| прым. касты́льны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

шру́ба

(польск. śruba, ад ням. Schraube)

шпень са спіральнай нарэзкай.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

за́гваздка, -і, ДМ -дцы, мн. -і, -дак, ж.

1. Спецыяльны шпень, які ўстаўляецца ў дзірку калёснай восі, каб не спадалі колы, або такое прыстасаванне для замацавання якой-н. дэталі.

2. перан. Перашкода, замінка.

Дык вось у чым з.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

сте́ржень м.

1. техн. стры́жань, -жня м., шпень, род. шпяня́ м.; прут, род. пру́та м.;

металли́ческий сте́ржень металі́чны стры́жань (прут, шпень);

поршнево́й сте́ржень по́ршневы шпень (прут);

2. (нарыва) разг. стры́жань, -жня м.;

сте́ржень чи́рья стры́жань ску́лы;

3. перен. (основа) асно́ва, -вы ж.; стры́жань, -жня м.;

сте́ржень всей рабо́ты асно́ва ўсёй рабо́ты.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Sténgel

m -s, -

1) сцябло́

2) шпень, прут

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

верацяно́, -а́, мн. верацёны і (з ліч. 2, 3, 4) верацяны́, верацён і -аў, н.

1. Прыстасаванне для ручнога прадзення ў выглядзе круглай драўлянай палачкі з патаўшчэннем унізе і завостранымі канцамі.

2. Шпень, які з’яўляецца воссю вярчэння ў некаторых механізмах.

|| памянш. вераце́нца, -а, мн. -ы, -аў, н.

|| прым. верацённы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Ге́гні ’рыбалавецкая снасць’. Запазычанне з літ. мовы; падрабязней гл. пад ге́глі. Сюды і ґе́ґня ’драўляны шпень у ярме’ (Сл. паўн.-зах.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)