задзюрчэ́ць

‘пачаць дзюрчэць - журчаць, цурчаць’

дзеяслоў, непераходны, закончанае трыванне, незваротны, 2-е спражэнне

Будучы час
адз. мн.
1-я ас. - -
2-я ас. - -
3-я ас. задзюрчы́ць задзюрча́ць
Прошлы час
м. задзюрчэ́ў задзюрчэ́лі
ж. задзюрчэ́ла
н. задзюрчэ́ла
Дзеепрыслоўе
прош. час задзюрчэ́ўшы

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

babble​2 [ˈbæbl] v.

1. балбата́ць

2. лапата́ць

3. цурча́ць, цурчэ́ць (пра ваду)

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

задзюрча́ць

‘пачаць дзюрчаць - журчаць, цурчаць’

дзеяслоў, непераходны, закончанае трыванне, незваротны, 2-е спражэнне

Будучы час
адз. мн.
1-я ас. задзюрчу́ задзюрчы́м
2-я ас. задзюрчы́ш задзюрчыце́
3-я ас. задзюрчы́ць задзюрча́ць
Прошлы час
м. задзюрча́ў задзюрча́лі
ж. задзюрча́ла
н. задзюрча́ла
Загадны лад
2-я ас. задзюрчы́ задзюрчы́це
Дзеепрыслоўе
прош. час задзюрча́ўшы

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

дзюрча́ць і дзюрчэ́ць, ‑чыць; незак.

Разм. Цурчаць. Яшчэ не дзюрчыць у даёнкі і вёдры духмяны ранішні сырадой, а ўжо застукалі па ўсіх дварах руплівыя малаточкі касцоў. Брыль.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

szemrać

незак.

1. цурчаць, булькатаць;

2. наракаць

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

ráuschen

vi шуме́ць, шалясце́ць, цурча́ць, шамаце́ць

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Жарле́т ’жалейка’ (Жд. 2). Калі ўлічыць укр. палес. джурелє́т ’цурчаць’, можа, гукапераймальнае. Не выключана кантамінацыя з флажале́т ’від флейты’. Няясна.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

múrmeln

1.

vt мармыта́ць

2.

vi паэт. цурча́ць

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

цурча́нне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. цурчаць, а таксама гукі гэтага дзеяння. Прыйшла вясна, прынесла сонца, цяпло, цурчанне ручайкоў! «Работніца і сялянка». [Ручай] быў такі гаманкі, што яго звонкае цурчанне, відаць, не змаўкала ні днём, ні ноччу. Лынькоў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

журча́ць і журчэ́ць, ‑чыць; незак.

Ствараць аднастайныя булькатлівыя гукі; цурчаць (пра бягучую ваду). Ціха журчала ў лозах вада, шапацеў леташні сухі чарот. Краўчанка. // перан. Аднастайна, ціха гучаць (пра голас, людскую гаворку). Словы англічаніна ліліся лёгка і журчэлі, нібы лагодны ручаёк, але камандзіру дывізіі слухаць іх было непрыемна. Мележ.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)