Сяйбі́т ’сявец, сейбіт’ (Некр. і Байк.). Гл. сейбіт, сяўбіт.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Се́йбіт ‘сявец’ (ТСБМ, Гарэц., Ласт., Др.-Падб., Растарг., Бяльк., Сцяшк.; гом., ЛА, 3). Дэрыват ад сеяць (гл.) з суф. ‑іт праз прамежкавую ступень назоўніка *сейба, параўн. польск.śiejba ‘сяўба’ (аб суф. гл. Сцяцко, Афікс. наз., 157), або ў выніку прыпадабнення складоў ад се́ўбіт ‘сявец’ (Ян., Мат. Маг.), што да сяўба́, гл. таксама сяўбі́т.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
sower
[ˈsoʊər]
n.
1) се́йбіт -а m., сяве́ц сяўца́m.
2) се́ялка f.
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
seeder
[ˈsi:dər]
n.
1) сяве́ц -ўца́, се́йбіт -а m.
2) се́ялка f.
3) прыла́да для выма́ньня зярня́т
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
Се́ўка1 ‘плеценае з лазы і саломы начынне для сяўбы, сявенька’ (Скарбы; беласт., Сл. ПЗБ). Да сеяць (гл.).
Се́ўка2 ‘птушка Charadrius pluvialis L.’ (Ласт.). Гл. сіўка, сявец2.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
пахаджа́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; незак.
Хадзіць туды і назад, звычайна не спяшаючыся. [Буслы] то збіраліся.. ў цэлыя чароды і доўга павольна пахаджалі, або стаялі нерухома, нібы трымаючы нейкую нараду, то падымаліся высока ў неба і доўга-доўга кружыліся.Колас.З сяўнёю сявец пахаджае, На скібіны валіцца зерне.Купала.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Сяўбі́т ’сейбіт; сявец’ (Ласт., Касп., Барад., Нік. Очерки, Сержп. Прымхі, Стан., Мат. Гом.), сяўбі́т, се́ўбіт ’тс’ (Мат. Маг.). Вытворныя ад сяўба з непрадуктыўным суф. ‑іт (Сцяцко, Афікс. наз., 44), параўн. сейбіт, гл. З іншай суфіксацыяй сяўба́к, сяўбе́ц, сяўбі́к ’тс’ (Мат. Гом.).