Verbum

карале́ўства, -а, мн. -ы, -аў, н.

Дзяржава, на чале якой стаіць кароль (у 1 знач.).

узгало́ўе, -я, мн. -і, -яў, н.

Месца на пасцелі, куды кладуцца галавой.

Каля ўзгалоўя стаіць тумбачка.

уні́зе, прысл.

У ніжняй частцы чаго-н., пад чым-н.

Дом стаіць у. (у нізіннай мясцовасці).

спяко́та, -ы, ДМ -ко́це, ж. (разм.).

Высокая тэмпература паветра, нагрэтага сонцам; спёка, гарачыня.

На дварэ стаіць с.

падва́хтавы, -ая, -ае (спец.).

Такі, які павінен заступіць на вахту для змены тых, хто стаіць на вахце.

П. матрос.

прыблі́жаны², -ая, -ае.

Які блізка стаіць да высокапастаўленай асобы, карыстаецца яе даверам.

Прыбліжаныя асобы.

Манарх і яго прыбліжаныя (наз.).

найме́нны, -ая, -ае (спец.).

Названы, абазначаны.

○

Найменны лік — лік, пры якім стаіць назва адзінкі вымярэння (напр., 7 кілаграмаў, 5 метраў).

паго́рак, -рка, мн. -ркі, -ркаў, м.

Невялікая адложыстая ўзвышанасць, узгорак.

Хата стаіць на пагорку.

|| памянш. паго́рачак, -чка, мн. -чкі, -чкаў, м.

старча́к, -а́, мн. -і́, -о́ў, м.

1. Палка, тонкі кол, уваткнутыя ў зямлю.

Узбіцца на с.

2. Прадмет, які стаіць старчма.

стату́й, -я́, мн. -і́, -ёў, м. (разм., лаянк.).

Пра тупога, бесталковага чалавека.

Усе намагаюцца патушыць пажар, а ён стаіць як с.