старчако́м

прыслоўе

станоўч. выш. найвыш.
старчако́м - -

Іншыя варыянты: старчма́, старчко́м, сто́рчам, старчмака́.

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

старча́к, -а́, мн. -і́, -о́ў, м.

1. Палка, тонкі кол, уваткнутыя ў зямлю.

Узбіцца на с.

2. Прадмет, які стаіць старчма.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

стоймя́ нареч. стаўма́, стаяко́м, старчма́, старчако́м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

стояко́м нареч., прост. стаяко́м, стаўма́, старчма́, старчако́м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

сторч, прысл.

Абл. Старчма, галавою ўніз. [Галіна] ўламалася пад .. [дзедам], і ён паляцеў сторч галавою. Сабаленка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

sztorc :

na sztorc — стаяком; старчма

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

Старма́ ‘старчма’ (дзятл., Сл. ПЗБ). Укр. сто́рма ‘тс’. Паводле ЕСУМ (5, 427), звязана з старчма (гл.), але тут, хутчэй, метатэза з *стро́ма (гл. стромы); націск на канцы паводле старчма́, гл.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

vertically

[ˈvɜ:rtɪkəli]

adv.

вэртыка́льна, прастаста́ўна, старчма́, старчако́м, сто́цьма

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

насто́рч, прысл.

Разм. Старчма. [Самахвал] паставіў насторч свой кузаў і намагаўся выкінуць цэментную рошчыну, што прыліпла да дна. Ваданосаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

крутава́ты, ‑ая, ‑ае.

Даволі круты. Крутаваты пад’ём. □ Цяжка ўзыходзіць да Вялікага Каменя ад рэчкі: крутаватая, старчма ўзнятая сцежка. Баранавых.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)