спражэ́нне, -я, н.

1. гл. спрагаць².

2. У граматыцы: група дзеясловаў з аднолькавымі формамі змянення.

Дзеясловы другога спражэння.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

conjugate [ˈkɒndʒəgeɪt] v. ling. спрага́ць

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

спрага́цца ​1, ‑аецца; ‑аемся, ‑аецеся, ‑аюцца; незак.

1. Незак. да спрэгчыся ​1 (у 2 знач.).

2. Зал. да спрагаць ​1.

спрага́цца ​2, ‑аецца; незак.

1. Мець формы спражэння.

2. Зал. да спрагаць ​2.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

спряга́ть​II несов. (запрягать вместе; объединять) спрага́ць.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

inflect [ɪnˈflekt] v. ling.

1. скланя́ць; спрага́ць

2. дабаўля́ць/мяня́ць канча́так

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

konjugíeren

vt грам. спрага́ць

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

flektíeren

vt грам. скланя́ць, спрага́ць

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

спражэ́нне, ‑я, н.

1. Дзеянне паводле знач. дзеясл. спрагаць ​2.

2. Змяненне дзеясловаў па асобах, ліках і часах. Формы спражэння.

3. Група дзеясловаў, якія маюць аднолькавыя формы змянення. Першае спражэнне. Другое спражэнне.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

sprzęgać

незак.

1. запрагаць разам, спрагаць;

2. счэпліваць, сашчэпліваць

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

koniugować

незак.

1. біял. рабіць кан’югацыю;

2. лінгв. спрагаць

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)