слабе́ць schwach [schwächer] wérden; an Kräften ábnehmen*, von Kräften kómmen* (пра жывыя істоты);

ве́цер слабе́е der Wind lässt nach

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

папрыціха́ць сов.

1. (стать тише, слабее) попритиха́ть, приути́хнуть;

2. (перестать шуметь, разговаривать) попритиха́ть, приути́хнуть, приумо́лкнуть

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

прыціха́ць несов.

1. (становиться тише, слабее) притиха́ть, приутиха́ть;

2. (переставать шуметь, разговаривать) притиха́ть, приутиха́ть, примолка́ть

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

прыці́хнуць сов.

1. (стать тише, слабее) прити́хнуть, приути́хнуть;

2. (перестать шуметь, разговаривать) прити́хнуть, приути́хнуть, примо́лкнуть; (успокоиться — ещё) присмире́ть

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

слабе́ць, ‑ею, ‑ееш, ‑ее; незак.

Рабіцца слабым ці больш слабым (у 1, 2, 5, 7–9, 14 знач.). Дарога далёкая, цяжкая, коні слабеюць. Брыль. Ён [воўк] рэшту сіл ізноў збірае. Мацней на лапы налягае, Ды іх няма за што зацяць, Яны слабеюць, слізгацяць. Колас. З кожным днём слабела вастрыня зроку. Марціновіч. Пустаты няма. Там, дзе слабее палітычная работа, ажывае чужая ідэалогія. Дзенісевіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

прытуха́ць I несов. (становиться слабее — о свете, огне и т.п.) притуха́ть

прытуха́ць II несов. немно́го протуха́ть; см. прыту́хнуць II

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

прыту́хнуць I сов. (стать слабее — о свете, огне и т.п.) приту́хнуть

прыту́хнуць II сов. немно́го проту́хнуть;

ры́ба ~хла — ры́ба немно́го проту́хла

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

fail​2 [feɪl] v.

1. пацярпе́ць няўда́чу, не здо́лець;

We failed to arrive on time. Мы не здолелі прыехаць у час.

2. правалі́ць экза́мен; правалі́цца на экза́мене

3. псава́цца;

The engine failed. Матор сапсаваўся.

4. слабе́ць;

His sight is failing. У яго слабее зрок.

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

імпэ́т, ‑у, М ‑пэце, м.

1. Разгон, парывістасць, імклівасць. [Калёсы] коцяцца самі пасля вялікага разгону, і імпэт іх слабее з кожнай хвіляй. Бядуля. — Зірні на ручайкі — з якім імпэтам Яны свідруюць снег, туманах сточаны! Гілевіч. // Гарачы парыў, запал. Працоўны імпэт. □ [Таможнік і жандар] завіхаліся сярод багажу з такой рашучасцю, з такім імпэтам, што нам аж шкада стала: трэба ж нарабіць такога клопату людзям. Лынькоў.

2. Абл. Пах, дух. Калі дзьмуў вецер з поўначы, тут заўсёды пахла смалою, ішоў здаровы лясны імпэт. Чорны. Па хаце расплыўся цяжкі ўдушлівы імпэт атрутлівага самасею. Гартны.

[Ад лац. impetus — парыў, разбег, напор.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Тамі́ць ’мучыць, знясільваць’, ’турбаваць, гнясці, нудзіць’ (ТСБМ, Некр. і Байк.), ’мучыцца, знемагаць’ (Ян.), ’марыць, мучыць’ (Ласт.), ’мардаваць’ (Нас.), то́міць ’мучыць’ (Сл. ПЗБ), тамі́цца ’стамляцца’ (Нас., Сержп. Прымхі), томі́цца ’не гарэць агнём’ (ТС), сюды ж то́млены ’атрыманы тамленнем’ (ТСБМ), таме́нне ’мардаванне’ (Нас.), тамлёнка ’тушаная бульба’ (Мат. Гом.). Укр. томи́ти ’даводзіць да стомы, знясільваць; падвяргаць працягламу награванню’, рус. томи́ть ’мучыць; стамляць; парыць; награваць’, славен. дыял. tomljáti ’бадзяцца, сланяцца’, серб.-харв. то̀мити ’прыціскаць’, балг. томи́телен ’пакутлівы, нудны’, ст.-слав. томити ’мучыць’. З прасл. *tomiti ’мучыць’, роднаснага ст.-інд. tamáyati ’душыць, пазбаўляць паветра’, tā́myati ’страчвае прытомнасць, слабее’, лац. tēmulentus ’п’яны’, tēmētum ’хмяльны напой, віно’, ст.-ірл. tām ’хвароба; смерць’, tamaim ’спачываю (мёртвы)’, нова-в.-ням. dämisch, dämlich ’дурнаваты, ачмурэлы, прыгаломшаны’ (Чарных, 2, 249; Фасмер, 4, 75–76; ЕСУМ, 5, 595–596; Бязлай, 4, 196).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)