измельчи́ть сов. здрабні́ць, падрабні́ць; (искрошить) скрышы́ць, пакрышы́ць; патаўчы́;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

сокруши́ть​I сов. скрышы́ць; (уничтожить) зні́шчыць; (разрушить) зруйнава́ць, разбуры́ць.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

rozmiażdżyć

зак. размажджэрыць, раструшчыць, скрышыць

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

pogruchotać

зак. паламаць; разбіць; скрышыць

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

скры́шаны

1. искро́шенный; изре́занный; издроблённый, измельчённый;

2. перен., разг. сокрушённый;

1, 2 см. скрышы́ць

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

zerbröckeln

1.

vt раздрабні́ць, (ра)скрышы́ць

2.

vi (s) раскрышы́цца

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

бадзя́жны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да бадзягі ​2. Сюды, у Тураў, у яго прадмесці, .. збіраўся бадзяжны люд з усяго Палесся. Крывіцкі. / у перан. ужыв. Ні вецер бадзяжны не зможа, не скрышыць навала ніколі. Дубоўка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

насячы́ і насе́кчы, -сяку́, -сячэ́ш, -сячэ́; -сячо́м, -сечаце́, -сяку́ць; насе́к, -кла; насячы́; -се́чаны; зак.

1. што. Пакрыць паверхню чаго-н. насечкамі, надрэзамі (спец.).

Н. напільнік.

2. чаго. Ссячы нейкую колькасць чаго-н.

Н. яловых лапак.

3. чаго. Дробна скрышыць.

Н. буракоў.

4. каго-што. Нахвастаць, насцябаць (разм.).

Н. крапівою ногі.

|| незак. насяка́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е.

|| наз. насяка́нне, -я, н. (да 1—3 знач.) і насе́чка, -і, ДМ -чцы, ж. (да 1 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

пераце́рці

1. (посуд і г. д.) ábwischen vt, ábtrocknen vt;

2. (разарваць) dúrchreiben* vt, dúrchscheuern vt;

3. (здрабніць, скрышыць) zerréiben* vt

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

абры́нуць, ‑ну, ‑неш, ‑не; зак., што.

1. З сілай апусціць, зваліць, абрушыць што‑н. на каго‑, што‑н. Хочацца абрынуць на здраднікаў такую дубіну, каб адным махам скрышыць змяіныя гнёзды. Карпюк.

2. перан. З вялікай сілай накіраваць, нацэліць на каго‑, што‑н. Дот абрынуў на галаву калоны кулямётныя чэргі. Хадкевіч. І выйшла так, што Юрка абрынуў на Севу не толькі сваё абурэнне, а і сваю крыўду. Карпаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)