распа́хивать​II несов.

1. (окна, двери) расчыня́ць;

2. (одежду) расхіна́ць.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

растворя́ть​I несов.

1. (окно, дверь) расчыня́ць;

2. (циркуль) расту́льваць.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Адчыні́ць ’адкрыць’ (Нас., КТС, БРС), адчыняць ’расчыняць (дзверы, вокны)’ (Нас.). Гл. чыніць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

по́каўка, ‑і, ДМ ‑каўцы; Р мн. ‑кавак; ж.

Тое, што і пупышка (у 1 знач.). Адны толькі паважныя дубы, узбагачаныя вопытам жыцця за свой доўгі век, не вельмі спяшаліся расчыняць свае покаўкі. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Ро́счын ’ростул’ (ТСБМ). Да расчыня́ць (гл.), дзе ‑чыняць/чыніць семантычна звязана з паняццем ’рабіць’ — як у балтыйскіх мовах (параўн. літ. atidarýti, лат. atdarīt). Аналагічна ўкр. розчини́ти і н.-луж. rozcyniś ’расчыніць’ ’тс’, в.-луж. rozčinić ’раз’ядноўваць, раздзяляць’. Такім чынам, семантычны пераход ’рабіць’ > ’зачыняць/расчыняць’, прадстаўлены на беларуска-ўкраінскім арэале, тэрытарыяльна звязаны з балтыйскімі мовамі, а сербалужыцкі — з германскімі дыялектамі (параўн. ням. aufmachen/zumachen ’тс’, гал. dichtmaken ’зачыняць’) (Непакупны, Связи, 86–89).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

rozwierać

незак.

1. расчыняць;

2. раскрываць;

3. тэх. разводзіць (зубы пілы)

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

áufdecken

vt

1) расчыня́ць, раскрыва́ць; (рапто́ўна) знахо́дзіць

2) накрыва́ць (на стол)

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

áufklappen

1.

vt разго́ртваць (кнігу); расчыня́ць (дзверы)

2.

vi (s) раскрыва́цца [расчыня́цца] з шу́мам

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Ро́шчына, рашчы́на, рошчы́на, рошчэ́на ’рошчына для хлеба, негустое цеста на дрожджах або з закваскай, якое пасля замешваюць’, ’цэментны, будаўнічы раствор’ (ТСБМ, Сержп., Рам. 8, ТС; ЛА, 4; Сл. Брэс., Байк. і Некр.), ’маладое цеста’ (Сцяшк.), ’кулага (страва)’ (Сл. Брэс.). Аддзеяслоўнае ўтварэнне з суф. ‑ін‑а са значэннем ’прадмет — вынік дзеяння’. Да расчыняць (< прасл. *orz‑činjati < *činiti > бел. чыні́ць (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

áufwerfen

* vt

1) адчыня́ць (рэзка), расчыня́ць

2) капа́ць (яму)

3) насыпа́ць (земляное ўзвышэнне)

4) ускі́дваць (галаву)

5) кі́даць уве́рх, накі́дваць

6) узніма́ць, закрана́ць (пытанне)

◊ viel Staub ~ — узня́ць вэ́рхал

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)