піяне́р

(фр. pionnier = даследчык)

1) чалавек, які першым пранік у недаследаванае месца, краіну;

2) перан. той, хто палажыў пачатак чаму-н. новаму ў галіне навукі, культуры;

3) член дзіцячай камуністычнай арганізацыі.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

Піяне́р ’чалавек, які ўпершыню пранік у недаследаваную краіну і пасяліўся там’, ’зачынальнік’ (ТСБМ). З польск. pionier ці з рус. пионер ’тс’, якія (у рус. — праз ням. Pionier) з франц. pionnier < pion першапачаткова ’пехацінец’ < нар.-лац. pedonem < pes, ped‑is ’нага’ (Фасмер, 3, 264; SWO, 1980, 572; Голуб-Ліер, 373; Банькоўскі, 2, 583).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

піянер...,

Першая састаўная частка складаных слоў, якая адпавядае па значэнню слову «піянерскі», напрыклад: піянератрад, піянерважаты.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

«Піянер Беларусі»

т. 12, с. 396

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

«Беларускі піянер» (час.) 2/243; 4/206, гл. «Бярозка»

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

«Піянер Беларусі» (газ.) 3/290; 7/218; 8/455; 10/498; 12/257

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

пионе́р в разн. знач. піяне́р, -ра м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

pionier

м.

1. піянер; пачынальнік;

2. гіст. піянер (член дзіцячай арганізацыі ў СССР)

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

trailblazer [ˈtreɪlˌbleɪzə] n.

1. той, хто праклада́е шлях (у лесе)

2. нава́тар, піяне́р; першапрахо́дца; следапы́т

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

Báhnbrecher

m -s, - піяне́р, нава́тар

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)