Тарчы́ца 1 ’шырокая дошка’ (Некр. і Байк.; ашм. Стан.; Шат., Варл.), ’доўгая, шырокая і даволі тоўстая дошка’ (Нас.), ’вузкая дошка, цёс’ (Шымк. Собр.), тарчы́цы ’тонкія дошкі’ (Касп.), тырты́ця ’масніца’ (кобр., ЛА, 4). Ст.-бел. тартица, тарцица, тарчица, торчица, тертица, терцица ’драніца’, ’дошка’ (1555 г., Ст.-бел. лексікон, КГС) запазычана са ст.-польск. tarcica ’неапрацаваная дошка’, што ад tarty ’цёрты, пілаваны’, дзеепрыметніка ад trzeć ’церці’ (Брукнер, 566; Борысь, 626).
Тарчы́ца 2 (тарчы́ця) ’шчытападобная залоза’ (беласт., Сл. ПЗБ). З польск. tarczyca ’тс’, што да папярэдняга слова або да tarcza ’шчыт’ (гл. тарча) паводле знешняга падабенства.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
са́хар цу́кар, -кру м.;
чай с са́харом чай (гарба́та) з цу́крам;
класть са́хар кі́даць (сы́паць) цу́кар;
са́хар-рафина́д цу́кар-рафіна́д;
тростнико́вый са́хар трысняго́вы цу́кар;
свеклови́чный са́хар бура́чны цу́кар;
ко́лотый са́хар ко́латы цу́кар;
пилёный са́хар пілава́ны цу́кар;
по́стный са́хар по́сны цу́кар;
моло́чный са́хар мало́чны цу́кар.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)