Пяскі́

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, множны лік, множналікавы

мн.
Н. Пяскі́
Р. Пяско́ў
Д. Пяска́м
В. Пяскі́
Т. Пяска́мі
М. Пяска́х

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

Я́цкава-Пяскі́

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, множны лік, множналікавы

мн.
Н. Я́цкава-Пяскі́
Р. Я́цкава-Пяско́ў
Д. Я́цкава-Пяска́м
В. Я́цкава-Пяскі́
Т. Я́цкава-Пяска́мі
М. Я́цкава-Пяска́х

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

пясо́к

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. пясо́к пяскі́
Р. пяску́ пяско́ў
Д. пяску́ пяска́м
В. пясо́к пяскі́
Т. пяско́м пяска́мі
М. пяску́ пяска́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

аа́зіс, -а, мн. -ы, -аў, м.

1. Месца ў пустыні, дзе ёсць вада і расліннасць.

Зялёны а. у моры пяскоў.

2. Аб чым-н., што з’яўляецца прыемным выключэннем на агульным фоне (перан.).

Культурны а.

|| прым. аа́зісны, -ая, -ае.

Аазісная расліннасць.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

аблясе́нне н. Bewáldung f -; Áufforstung f -;

аблясе́нне пяско́ў Bewáldung von Sándböden

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

пескалю́б, ‑у, м.

Шматгадовая расліна сямейства злакаў, якая ўтварае густую дзярніну і прымяняецца для замацавання пяскоў. // Усякая расліна, якая добра расце, развіваецца на пясчанай глебе.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Трасцяніца,

радовішча пяскоў у Мазырскім р-не.

т. 15, с. 519

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

Дуброўка,

радовішча жвірова-пясчанага матэрыялу і пяскоў у Шклоўскім р-не.

т. 6, с. 248

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

развява́нне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. развяваць і развявацца. // Спец. Выдзіманне ветрам часцінак горных народ і глебы. У працэсе натуральнага зарастання расліннасцю або пасля пасадкі лесу развяванне пяскоў спыняецца. Прырода Беларусі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

барха́ны, ‑аў, адз. бархан, ‑а, м.

Пясчаныя ўзгоркі дугападобнай формы, нанесеныя ў пустынях і стэпах ветрам. Кожны, хто бываў у Заволжы і Прыкаспіі, ведае згубную сілу сухавеяў, бачыў пясчаныя барханы — вынік наступлення пяскоў. «Беларусь».

[Цюрк. бархан.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)