тапо́нім, -а, мн. -ы, -аў, м. (спец.).

Уласная назва якога-н. геаграфічнага аб’екта (населенага пункта, ракі, возера і пад.).

Тапонімы Міншчыны.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

цэ́льсій, ‑я, м.

Тэрмометр са стоградуснай шкалой ад пункта раставання лёду да пункта кіпення вады. 40° па Цэльсію.

[Ад імені вынаходніка, шведскага фізіка 18 ст.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

айко́нім, ‑а, м.

Спец. Уласнае імя населенага пункта.

[Ад грэч. oikos — жыллё і onoma — імя.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Órtsname

m -ns, -n на́зва насе́ленага пу́нкта

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

сіме́трыя, -і, ж.

Суразмернае, прапарцыянальнае размяшчэнне частак чаго-н. у адносінах да цэнтра, сярэдзіны; аднолькавасць у размяшчэнні частак чаго-н. па супрацьлеглых баках ад пункта, прамой або плоскасці.

Вытрымаць сіметрыю.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

аса́да¹, -ы, ДМ -дзе, ж.

Акружэнне войскамі ўмацаванага пункта з мэтай яго захопу; аблога.

А. горада.

|| прым. аса́дны, -ая, -ае.

Асаднае становішча (надзвычайныя меры для падтрымання парадку ў ваенны час).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

дыспе́тчар, -а, мн. -ы, -аў, м.

Работнік, які рэгулюе рух транспарту, ход работы прадпрыемства і пад. з аднаго цэнтральнага пункта.

Д. аўтамабільнай базы.

|| прым. дыспе́тчарскі, -ая, -ае.

Д. пункт.

Цэнтральная дыспетчарская (наз.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

франка-...

Першая састаўная частка складаных слоў-тэрмінаў, якая ў спалучэнні з наступнымі назоўнікамі — назвамі месца, пункта дастаўкі абазначае: з пагрузкай і дастаўкай за кошт адпраўшчыка-прадаўца да гэтага месца, пункта. Адправіць груз франка-вагон. Груз ідзе франка-Мінск.

[Ад іт. franco — свабодны.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

абсцы́са, ‑ы, ж.

Спец. Адна з трох каардынат, якая паказвае месцазнаходжанне пункта ў прасторы.

[Ад лац. abscissa — адрэзаная, адсечаная.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

лінія,

траекторыя руху пункта.

т. 9, с. 269

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)