Verbum

сабра́ны, -ая, -ае.

Які ўмее засяродзіцца; падцягнуты.

|| наз. сабра́насць, -і, ж.

У навуковай працы патрэбна с. і засяроджанасць.

пераро́стак, -тка, мн. -ткі, -ткаў, м.

Падлетак, старэйшы па ўзросце, чым патрэбна для чаго-н.

Для харэаграфіі ён ужо п.

трэ́ба¹, у знач. вык.

1. з інф. Неабходна, абавязкова патрэбна.

Т. ехаць.

Т. чытаць.

2. каму-чаму і з інф. Патрабуецца, патрэбна.

Яму т. кватэра.

3. безас., каму. Пажадана.

Чаго табе т.?

◊

Гэта ж трэба (разм.) — вокліч, які выражае здзіўленне.

Дзе трэба, дзе не трэба — недарэчы, не да месца.

Што трэба, то трэба (разм.) — абавязкова, бясспрэчна.

няя́ўка, -і, ДМ -я́ўцы, мн. -і, -я́вак, ж.

Адсутнасць каго-н. там, дзе абавязкова патрэбна быць, куды неабходна з’явіцца.

Н. на заняткі.

Н. ў суд.

перагуля́ць, -я́ю, -я́еш, -я́е; зак.

1. Прагуляць звыш меры, больш, чым патрэбна.

2. што. Згуляць паўторна.

П. партыю ў шахматы.

|| незак. перагу́льваць, -аю, -аеш, -ае.

|| наз. перагу́льванне, -я, н. (да 2 знач.).

прыпа́рка, -і, ДМ -рцы, мн. -і, -рак, ж.

Лекавы сродак, які прыкладваецца да хворага месца гарачым.

Як мёртваму п. (паможа, патрэбна і пад.; пра што-н. бескарыснае, непатрэбнае; разм.).

|| прым. прыпа́рачны, -ая, -ае.

здага́дка, -і, ДМ -дцы, мн. -і, -дак, ж.

1. Меркаванне, заснаванае на верагоднасці, магчымасці чаго-н.

Ваша з. правільная: так і было.

2. Кемлівасць, здольнасць улоўліваць сутнасць справы (разм.).

У гэтай справе патрэбна з.