помо́щник памо́чнік, -ка м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ле́карскі разг. ле́карский;

л. памо́чнік — ле́карский помо́щник

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

дзяся́цкі, -ага, мн. -ія, -іх, м.

Да рэвалюцыі: выбарная асоба з сялян, якая выконвала паліцэйскія абавязкі; памочнік соцкага.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

старпа́м, -а, мн. -ы, -аў, м.

Скарачэнне: старэйшы памочнік капітана (у 2 знач.).

|| прым. старпа́маўскі, -ая, -ае (разм.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

старпа́м м., мор. (ста́ршы памо́чнік) старпо́м (ста́рший помо́щник)

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

aide [eɪd] n. памо́чнік; ад’юта́нт

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

дыя́кан, -а, мн. -ы, -аў, м.

У праваслаўнай царкве: ніжэйшае духоўнае званне; памочнік святара ў час царкоўнай службы.

|| прым. дыя́канскі, -ая, -ае.

Д. сан.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ВІКА́РЫЙ

(ад лац. vicarius намеснік),

1) правіцель адм. акругі (дыяцэзы) у Рымскай імперыі.

2) Намеснік або памочнік архірэя ў правасл. царкве.

3) Памочнік біскупа, прыходскага святара (кюрэ); папскі намеснік у аддаленых (місіянерскіх) раёнах у каталіцкай царкве.

4) Памочнік святара ў пратэстанцкай царкве.

т. 4, с. 153

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

падшкі́пер, ‑а, м.

Памочнік шкіпера.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

падшту́рман, ‑а, м.

Памочнік штурмана.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)