самаабаро́на ж.

1. (оборона себя, самих себя) самозащи́та, самооборо́на;

у стано́вішчы ~ны — юр. в положе́нии самозащи́ты;

2. (оборона страны силами самого населения) самозащи́та;

гру́пы ~ны — гру́ппы самозащи́ты

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

необходи́мый неабхо́дны; (очень нужный) (ве́льмі) патрэ́бны; (обязательный) абавязко́вы;

необходи́мая оборо́на юр. неабхо́дная абаро́на.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

панара́ма ж., в разн. знач. панора́ма;

п. го́рада — панора́ма го́рода;

п. «Абаро́на Севасто́паля» — панора́ма «Оборо́на Севасто́поля»

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

кругово́й кругавы́;

кругова́я ско́рость физ. кругава́я ско́расць;

кругова́я оборо́на воен. кругава́я абаро́на;

◊

кругова́я пору́ка кругава́я пару́ка.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Або́ра 1 ’тонкая вяровачка, у тым ліку і тая, якой падвязваюцца лапці’ (Нас., Бяльк., Касп., Шат.), оборона ’вяроўка, якой падвязваюць лапці’ (Мядзв.). Рус. обора, укр. обора ’тс’ < *ob‑vora. Бліжэйшыя паралелі: літ. apývara, apvarė̃ ў тым жа значэнні, якое ад vérti ’звязваць’, хаця літоўскі дзеяслоў мае славянскі адпаведнік vьrěti рус. вереть ’зачыніць’ і інш. Поўнае марфолага-семантычнае супадзенне ўсходнеславянскіх форм з літоўскімі і абмежаваны арэал першых дазваляюць думаць аб іх (балтыйскім паходжанні. Параўн., аднак, Траўтман, 351. Арэал аборы амаль поўнасцю супадае з арэалам лапцей (гл. Малчанава, Мат. культ., 178).

Або́ра 2 ’месца на двары, абгароджанае жэрдкамі, дзе летам начуе жывёла; хлеў, вялікі будынак для кароў’, рус. обора ’агароджа’, польск. obora, балг. обор, макед. обор ’абора’, серб.-харв. обо̑ра, славен. obor ’агароджа (для жывёлы)’ да ob‑vora (ob‑vьrǫ). Суадносіцца з папярэднім, але агульна- і праславянскае, што дае падставу меркаваць аб адсутнасці паміж імі непасрэднай генетычнай сувязі.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)