элі́зія

(лац. elisio = выштурхоўванне)

лінгв. пропуск канцавога галоснага гуку ў слове, калі наступнае слова пачынаецца з галоснага.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

АВАНАВІ́ЛАНА,

у міфалогіі індзейцаў Паўн. Амерыкі бог — стваральнік і першапрычына ўсяго існага. З часцінкі свайго цела ён стварыў светы-блізняты: маці-зямлю і бацьку-неба, ад якіх узнікла ўсё наступнае жыццё.

т. 1, с. 58

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

насту́пны, ‑ая, ‑ае.

1. Які наступае, настае непасрэдна пасля каго‑, чаго‑н.; бліжэйшы па чарзе. [Шкуранкоў:] Думаю, што пры наступнай сустрэчы мы лепш зразумееш адзін аднаго. Крапіва. У дыме і тумане ўставала раніца наступнага дня. Шчарбатаў.

2. Які наступіў пазней за чым‑н.; ніжэй названы, ніжэй прыведзены. І гэтыя гады, і ўсе наступныя былі запознены вучобаю. Мележ. [Бэсман:] Я прапаную вам наступны план: Сабраць каля кальварыі ўсе сілы, Зрабіць прарыў і рушыць у абход. Глебка.

3. у знач. наз. насту́пнае, ‑ага, н. Тое, аб чым гаворыцца далей; вось што. А наверсе тым часам адбылося наступнае. Па лесе ішла велізарная жывёліна, вельмі падобная да мастадонта. Маўр.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Сула́дзіць. Гл. наступнае.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Спяша́цца. Гл. наступнае слова.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Стакана́. Гл. наступнае слова.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Су́крат. Гл. наступнае слова.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Талачня́ ’цісканіна, таўкатня’ (Ласт.). Гл. наступнае слова.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

brzmieć

brzmi|eć

незак.

1. гучаць;

2. гаварыць; казаць;

dokument brzmieć jak następuje — у дакуменце сказана наступнае

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

◎ Напітошыць ’напхаць’ (кап., Нар. словатв.). Гл. наступнае слова.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)