э́тыка-мара́льны
прыметнік, адносны
|
адз. |
мн. |
| м. |
ж. |
н. |
- |
| Н. |
э́тыка-мара́льны |
э́тыка-мара́льная |
э́тыка-мара́льнае |
э́тыка-мара́льныя |
| Р. |
э́тыка-мара́льнага |
э́тыка-мара́льнай
э́тыка-мара́льнае |
э́тыка-мара́льнага |
э́тыка-мара́льных |
| Д. |
э́тыка-мара́льнаму |
э́тыка-мара́льнай |
э́тыка-мара́льнаму |
э́тыка-мара́льным |
| В. |
э́тыка-мара́льны (неадуш.)
э́тыка-мара́льнага (адуш.) |
э́тыка-мара́льную |
э́тыка-мара́льнае |
э́тыка-мара́льныя (неадуш.)
э́тыка-мара́льных (адуш.) |
| Т. |
э́тыка-мара́льным |
э́тыка-мара́льнай
э́тыка-мара́льнаю |
э́тыка-мара́льным |
э́тыка-мара́льнымі |
| М. |
э́тыка-мара́льным |
э́тыка-мара́льнай |
э́тыка-мара́льным |
э́тыка-мара́льных |
Крыніцы:
piskunou2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
го́днасць, -і, ж.
1. гл. годны.
2. Неабходныя маральныя якасці чалавека, а таксама ўсведамленне гэтых якасцей.
Г. працоўнага чалавека.
3. Званне (разм.).
Надаць г. народнага артыста Беларусі.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
вызнава́ць, -наю́, -нае́ш, -нае́; -наём, -наяце́, -наю́ць; незак.
1. гл. вызнаць.
2. што. Адкрыта трымацца якой-н. веры, вучэння, поглядаў і пад.
В. праваслаўе.
В. строгія маральныя правілы.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
Талму́д, -а, М -дзе, м. (з вялікай літары).
У іўдзейскай рэлігіі: звод тлумачэнняў Старога Запавету і рэлігійныя, маральныя, бытавыя прадпісанні, заснаваныя на гэтых тлумачэннях.
|| прым. талмуды́сцкі, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
усто́й, -я, мн. -і, -яў, м.
1. Апора моста, гідратэхнічнага збудавання.
Устоі мастоў.
2. перан., мн. Тое, што склалася, устаялася, асновы (у 4 знач.).
Устоі жыцця.
Маральныя ўстоі.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
дабрадзе́йнасць, ‑і, ж.
Маральныя якасці, учынкі дабрадзея (у 1 знач.); дабрачыннасць.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
самаўдаскана́львацца, ‑аюся, ‑аешся, ‑аецца; незак.
Удасканальваць свае разумовыя, маральныя і фізічныя якасці.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
ды́спут, ‑у, М ‑пуце, м.
Публічная спрэчка на навуковыя, літаратурныя, маральныя і пад. тэмы. Удзельнічаць у дыспуце. Правесці дыспут.
[Ад лац. disputare — разважаць, спрачацца.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
тамі́ць, тамлю́, то́міш, то́міць; то́млены; незак.
1. каго-што. Мучыць, знясільваць (цяжкай працай, хадой і пад.).
2. каго-што. Прычыняць фізічныя або маральныя пакуты.
3. што. Вытрымліваць пры пэўных умовах для атрымання неабходных якасцей (спец.).
Т. цэлюлозу.
|| наз. тамле́нне, -я, н.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
усто́й м.
1. стр. усто́й;
2. чаще мн., перен. усто́и;
мара́льныя ўсто́і — мора́льные усто́и;
у. жыцця́ — усто́и жи́зни
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)