Невялікі царкоўны або касцельны будынак з іконамі без алтара; малельня. На пагорку ўзвышалася капліца — сіняя, з залатым крыжам цэркаўка.Асіпенка.Змоўкнуў звон хаўтурны На старых капліцах.Колас.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
chapel
[ˈtʃæpəl]
n.
1) каплі́ца, каплі́чка f.
2) капэ́ла f.
3) мале́льняf.
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
tabernacle
[ˈtæbərnækəl]
n.
1) дом мале́ньня, мале́льня
2) даразахава́льніца, скі́нія f. (у царкве́), табэрна́кулюм -а m. (у касьце́ле)
•
- Feast of Tabernacles
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
Каплі́ца, каплічка ’невялікі царкоўны або касцельны будынак з іконамі без алтара’, ’малельня’ (ТСБМ, Грыг., Гарэц., Мядзв., Сцяшк., Бяс.; Сержп. Грам.; Бір. Дзярж.; ганц.Сл. паўн.-зах.). Ст.-бел.каплица (канец XV ст.) запазычана са ст.-польск.kaplica ’бакавая частка касцёла, пакой, у якіх адпраўляецца набажэнства’ < ст.-чэш.kapla, kaplicě < с.-в.-ням.kápelle < ст.-в.-ням.kapëlla < с.-лац.capella ’плашч’, у прыватнасці ’плашч св. Марціна з г. Тур (Францыя)’ як ’рэліквія і месца захоўвання яе’ > ’невялікая святыня’ (Слаўскі, 2, 56).