па́стыр, ‑а, м.
1. Уст. паэт. Пастух. Пастыр стадка ў поле гоніць і пяе. Дзе роўкі, валы, коні, Дзе мае? Купала.
2. Свяшчэннік, кіраўнік паствы. [Поп:] — Клянуся святым крыжам... Бог пакарае таго, хто не верыць свайму пастыру духоўнаму! Якімовіч.
пасты́р, ‑а, м.
Абл. Пастух. Доўга пастыр на трубе Пералівае зару. Танк. На небе месяц, як пастыр, на плечы ўскінуўшы сярмягу, зганяе хмары ўсе ў Мазыр, каб паратунак даць на смагу. Дубоўка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
◎ Пе́чы (вялікія) ’пагорак’ (мазыр., ЛА, 2). Няясна.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Трэ́мля ‘ламачча, гушчар, зараснік’ (мазыр., ГЧ). Няясна.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Лю́хвік ’станік’ (мазыр., Шатал.). Да ліф, ліфік (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Про́сцілка ’прасціна’ (петрык., мазыр., Шатал.), ’посцілка’ (ТС). Да прасцілаць.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Ву́сьцебнуць ’выпрагчы з ярма’ (мазыр., З нар. сл.). Гл. вы́сцебнуць ’тс’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Ві́лівок ’яйка з вельмі слабай шкарлупой’ (мазыр., З нар. сл.). Да вы́лівак (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Віро́тны ’падобны’ (мазыр., Мат. Гом.), ваўк. веро́тны ’сапраўдны’ (Арх. Федар.). Да вяру́тны (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Патляя́ ’чапяла’ (мазыр., Мат. Гом.). У выніку кантамінацыі лексем патэльня і чапляя́ (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Луга́ць ’браць на повад’ (мазыр., З нар. сл.). Да лыга́ць (гл.). Параўн. таксама налы́гач.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)