◎ Кле́сці ’клясці’ (Мат. Гом., Нар словатв., Янк. I). Гл. клясці.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

wyklinać

незак. праклінаць; клясці

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

przeklinać

незак. праклінаць, клясці

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

verwünschen

vt

1) пракліна́ць, кля́сці

2) заваражы́ць

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

curse​2 [kɜ:s] v.

1. пракліна́ць, клясці́;

She is cursed with a violent temper. Прырода надзяліла яе нястрыманым характарам.

2. ла́яць; ла́яцца

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

паклясці́, ‑кляну, ‑клянеш, ‑кляне; ‑клянём, ‑кленяце; пр. пакляў, ‑кляла, ‑кляло; зак., каго-што і без дап.

Клясці некаторы час. Андрэй Рыльскі пастаяў, пабедаваў, што няма як знайсці Шпулькевіча, пакляў яго.. і павольна, быццам у глыбокім одуме, пайшоў. Чорны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Кля́зьба ’пракляцце’ (Янк. I). Параўн. клядзьба (гл.). Да клясці (гл.) (Там жа, 98).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Кля́тба ’прысяга, праклёны’ (Нас., Сл. паўн.-зах., Нар. сл., Жд. 2). Гл. клясці.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

кляцьба́, ‑ы, ж.

1. Дзеянне паводле знач. дзеясл. клясці. Там-сям прарвецца і кляцьба, Скрабецца ў сэрцы нейкі смоўж. Купала.

2. Словы лаянкі, якімі выражаюць пажаданне зла, няшчасця каму‑н.; праклён. У суседак злых смяротнаю кляцьбою Было: «Каб ты па Месяцу хадзіла!». Барадулін.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Про́кляць ’праклён’ (Шат.), ’пракляцце, погань’ (ТС), прокля́ціна ’дрэнь, погань’ (ТС). Дэрываты ад пракляць з суф. ‑ь і ‑іна. Гл. клясці.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)