тапаграфі́чна-канкрэ́тны

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. тапаграфі́чна-канкрэ́тны тапаграфі́чна-канкрэ́тная тапаграфі́чна-канкрэ́тнае тапаграфі́чна-канкрэ́тныя
Р. тапаграфі́чна-канкрэ́тнага тапаграфі́чна-канкрэ́тнай
тапаграфі́чна-канкрэ́тнае
тапаграфі́чна-канкрэ́тнага тапаграфі́чна-канкрэ́тных
Д. тапаграфі́чна-канкрэ́тнаму тапаграфі́чна-канкрэ́тнай тапаграфі́чна-канкрэ́тнаму тапаграфі́чна-канкрэ́тным
В. тапаграфі́чна-канкрэ́тны (неадуш.)
тапаграфі́чна-канкрэ́тнага (адуш.)
тапаграфі́чна-канкрэ́тную тапаграфі́чна-канкрэ́тнае тапаграфі́чна-канкрэ́тныя (неадуш.)
тапаграфі́чна-канкрэ́тных (адуш.)
Т. тапаграфі́чна-канкрэ́тным тапаграфі́чна-канкрэ́тнай
тапаграфі́чна-канкрэ́тнаю
тапаграфі́чна-канкрэ́тным тапаграфі́чна-канкрэ́тнымі
М. тапаграфі́чна-канкрэ́тным тапаграфі́чна-канкрэ́тнай тапаграфі́чна-канкрэ́тным тапаграфі́чна-канкрэ́тных

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

эпі́чна-канкрэ́тны

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. эпі́чна-канкрэ́тны эпі́чна-канкрэ́тная эпі́чна-канкрэ́тнае эпі́чна-канкрэ́тныя
Р. эпі́чна-канкрэ́тнага эпі́чна-канкрэ́тнай
эпі́чна-канкрэ́тнае
эпі́чна-канкрэ́тнага эпі́чна-канкрэ́тных
Д. эпі́чна-канкрэ́тнаму эпі́чна-канкрэ́тнай эпі́чна-канкрэ́тнаму эпі́чна-канкрэ́тным
В. эпі́чна-канкрэ́тны (неадуш.)
эпі́чна-канкрэ́тнага (адуш.)
эпі́чна-канкрэ́тную эпі́чна-канкрэ́тнае эпі́чна-канкрэ́тныя (неадуш.)
эпі́чна-канкрэ́тных (адуш.)
Т. эпі́чна-канкрэ́тным эпі́чна-канкрэ́тнай
эпі́чна-канкрэ́тнаю
эпі́чна-канкрэ́тным эпі́чна-канкрэ́тнымі
М. эпі́чна-канкрэ́тным эпі́чна-канкрэ́тнай эпі́чна-канкрэ́тным эпі́чна-канкрэ́тных

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

канкрэ́тны, ‑ая, ‑ае.

Які рэальна існуе, дакладны, прадметна акрэслены; проціл. абстрактны, адцягнены. Канкрэтная прапанова. Канкрэтныя ўмовы. □ Ніколі не думала Ірына, што сказаныя ёю цяпер гэтыя словы праз нейкі час ператварацца ў вельмі канкрэтную для яе справу, стануць як бы праграмай. Чорны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пры́клад, -у, М -дзе, мн. -ы, -аў, м.

1. Канкрэтная з’ява, факт, якія прыводзяцца для тлумачэння, доказу чаго-н.

Ілюстраваць выступленне прыкладамі.

Гістарычныя прыклады.

2. Дзеянне, якое служыць узорам для пераймання, а таксама ўвогуле выдатны ўзор чаго-н.

Па прыкладзе дарослых (так, як робяць дарослыя). Паказаць п. чаго-н. П. геройства.

3. Матэматычнае практыкаванне, якое патрабуе некаторых дзеянняў над лікамі.

Алгебраічныя прыклады.

Рашыць прыклады.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

authntisch

a аўтэнты́чны, сапра́ўдны

~e Musk — «канкрэ́тная» му́зыка (з немузыкальных гукаў, шумаў і г.д.)

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

konkret

м. канкрэтная справа; канкрэтны прадмет; канкрэтнае паняцце;

przejść do ~ów — перайсці да спраў

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

прадме́т, -а, Ме́це, мн. -ы, -аў, м.

1. Канкрэтная матэрыяльная з’ява; рэч.

Адушаўлёны п.

Прадметы хатняга ўжытку.

2. чаго. Тое, на што накіравана думка, што складае яе змест або на што накіравана якое-н. дзеянне.

П. гаворкі.

П. даследавання.

3. Асобнае кола ведаў, якое ўтварае пэўную школьную дысцыпліну.

Добрыя адзнакі па ўсіх прадметах.

Прафілюючыя прадметы ў вышэйшай навучальнай установе.

|| прым. прадме́тны, -ая, -ае (да 1 і 3 знач.).

П. паказальнік (у кнігах). Прадметная агітацыя (наглядная).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Прадме́тканкрэтная матэрыяльная з’ява, рэч’, ’з’ява рэчаіснасці’, ’вучэбная дысцыпліна’ (ТСБМ). Праз рус. предмет ’тс’ з польск. przedmiot ’тс’, якое ў сваю чаргу калькіруе лац. objectum: паводле Векслера (Гіст., 151), непасрэднае запазычанне з польскай. Можна дапусціць абодва шляхі запазычання, пра што, мажліва, сведчыць розны націск і адрозненні ў семантыцы, параўн. пре́дміт ’прадмет’ і прідме́т, прядме́т ’рэч, прадмет’ (Бяльк.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Тахлява́ць (тахлева́ць) ’марнатравіць’ (Нас.), ’марнатравіць, перапрадаваць, спекуляваць’ (Чач.), тахлёва́ты ’мантачыць, растрачваць’ (Арх. Вяр.). Параўн. польск. дыял. tachlować ’перапрадаваць, махлярыць’. З ідыш táxl(j)even ’праматаць, прамотваць; растраціць, растрачваць’, што да tachlesканкрэтная мэта, вынік, карысць’ (Астравух, Ідыш-бел. сл., 791), апошняе ўзыходзіць да бібл.-гебр. taḵlī̱t ’завяршэнне, крайнасць’ (Вінер, ЖСт., 1895, 1, 67; Штэрн, Wörterbuch, 211).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

штрых, ‑а, м.

1. Тонкая, кароткая лінія, рыска (малюнка, чарцяжа, партрэта, карціны і пад.). [Рамір] адбегся ад планшэта, .. шырока ўзмахнуў рукой; Вера ведала, што ён зрабіў першы штрых. Асіпенка.

2. перан. Асобны момант, характэрная рыса, падрабязнасць чаго‑н. Варты ўвагі і некаторыя штрыхі, што характарызуюць паасобныя асаблівасці даўніх народных звычаяў паўночнага Палесся. Ліс. Байку Крапівы жывіла жыццё, канкрэтная рэчаіснасць — яна давала не толькі тэмы, вобразы, але асобныя штрыхі, дэталі. Гілевіч.

[Ням. Strich.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)