э́пас, ‑у, м.

1. Апавядальны род мастацкай літаратуры (у адрозненне ад драмы і лірыкі). Разведваючы новае, лірыка тым самым пракладвае шлях для драмы і эпасу, якія закліканы стварыць шырокія карціны грамадскага жыцця. Ярош.

2. Сукупнасць народных песень, паданняў, паэм, аб’яднаных агульнай тэмай, агульнай нацыянальнай прыналежнасцю, храналогіяй і пад. Гераічны эпас. Былінны эпас.

[Ад грэч. épos — слова, апавяданне.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

драматыза́цыя

(ад гр dramatidzo = апрацоўваю ў форме драмы)

1) наданне літаратурнаму тэксту формы драмы;

2) узмацненне драматызму, напружанасці чаго-н. (напр. д. падзей).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

канцо́ўка, ‑і, ДМ ‑цоўцы; Р мн. ‑цовак; ж.

1. Малюнак, графічнае ўпрыгожанне ў ў канцы кнігі, раздзела і пад.

2. Заключная частка якога‑н. твора. Канцоўка рамана. Канцоўка паэмы. Канцоўка драмы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Schürzung

f -, -en літ. завя́зка

die ~ des Knótes im Dráma — завя́зка дра́мы

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

меладраматы́чны, ‑ая, ‑ае.

1. Які мае адносіны да меладрамы; уласцівы меладраме. Меладраматычны эпізод.

2. Такі, як у меладраме, які вызначаецца ненатуральнасцю, непатрэбным трагізмам. У сюжэце .. [паэмы У. Караткевіча «Слова пра чалавечнасць»] спляліся эпізоды сямейна-бытавой драмы з меладраматычнай развязкай. Лойка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

лі́рыка-драматы́чны, ‑ая, ‑ае.

1. Які спалучае элементы лірыкі і драмы (пра літаратурны твор). Лірыка-драматычная паэма.

2. У музыцы — пераходны паміж лірычным і драматычным (пра голас спевака, спявачкі). Лірыка-драматычны тэнар. Лірыка-драматычнае сапрана.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

жа́нравы, ‑ая, ‑ае.

1. Які мае адносіны да жанру (у 1 знач.). Драматычная паэма сумяшчае ў сабе жанравыя адзнакі і ліра-эпічнай паэмы і драмы. Ярош.

2. Які мае адносіны да жанру (у 2 знач.); бытавы. Жанравая сцэнка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

міра́кль

(фр. miracle, ад лац. miraculum = цуд)

жанр сярэдневяковай заходнееўрапейскай вершаванай драмы рэлігійнага характару.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

АЛЕКСАНДРЫ́НСКІ ТЭА́ТР,

назва Санкт—Пецярбургскага акадэмічнага тэатра драмы імя А.С.Пушкіна ў 1832—1920.

т. 1, с. 242

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

кульміна́цыя

(фр. culmination, ад лац. culmen, minis = вяршыня)

момант найвышэйшага напружання, уздыму ў развіцці чаго-н. (напр. к. падзей, к. драмы).

Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)