Дальбуг ’далібог’ (Сцяшк. МГ). Прамое запазычанне з польск. dalibóg ’тс’ (польск. слова < da + li + bóg; параўн. Слаўскі, 1, 137). Параўн. далібо́г (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

бажы́цца, бажуся, божышся, божыцца; незак.

Даваць клятву, ужываючы слова «далібог». А Крамнік божыцца, клянецца: — Няхай язык адсохне, — прысягае. Крапіва.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ей-е́й межд., прост. далібо́г, дальбо́г пра́ўда;

ей-же-е́й прост. дапра́ўды.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

dalibóg

уст. далібог!; дальбог!;

dalibóg nie wiem co robić — далібог, не ведаю, што рабіць

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

Далібо́г (БРС). Укр. да́лебі́(г), польск. dalibóg. Першапачатковае значэнне ’калі бог дасць’. Скарачэннем адсюль узнікаюць формы тыпу бел. дыял. дальбо́ (Сцяц., Сцяшк.), укр. да́лебі́. Гл. Слаўскі, 1, 137 (які для пацвярджэння гісторыі слова спасылаецца яшчэ на польск. bodaj).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

gee

I [dʒi:]

1.

interj.

но! напра́ва! (на каня́, асла́)

2.

v.

паваро́чваць напра́ва

II [dʒi:]

interj., informal

ну, далібо́г!

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

дадушы́, выкл.

Разм. Ужываецца для падмацавання чаго‑н., для запэўнення ў чым‑н.; блізкае па значэнню да слова «далібог». [Пан Кузель] просіць грамадзян не абурацца, бо ён, бядак, мае такі непрыемны загад [арыштаваць бацьку], хоць сам, дадушы, не хацеў бы... Таўлай.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

mama

mam|a

ж. мама;

jak ~ę kocham — далібог

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

яй-бо́гу, выкл.

Разм. Далібог, дальбог. Такой мясціны вы, яй-богу, наўрад ці знойдзеце больш дзе. Колас. — Нездарма Піліп на мяне так быў ашчэрыўся. Справядлівы ён чалавек, яй-богу! Ермаловіч. [Еўлага:] — А добрая ў цябе схованка за дзвярамі ў сенцах, яй-богу! Паўлаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пра́во​II вводн. сл. сапраўды́, пра́ўда;

я, пра́во, не винова́т пра́ўда ж., я не вінава́ты;

◊

пра́во сло́во прост. далібо́г.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)