Гру́да ’глыба, кавалак, камяк’. Гл. града́.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

гру́да

1. Замёрзлая зямля, гразь (Бял. Матэр., Лёзн., Нясв., Пол., Слаўг., Сен. Касп., Смал., Смален. Дабр., Шчуч.). Тое ж груда́ (Ветк.).

2. Засохлыя камякі на полі (Жытк.). Тое ж груддзе (Сміл. Шат.), камлы́жжа, субулды́жжа.

3. Куча рыхлай зямлі, лёду, галля (Слаўг.).

4. Вялікая глыба зямлі пры абвалах у кар'еры, яме (Слаўг.).

Беларускія геаграфічныя назвы. Тапаграфія. Гідралогія. (І. Яшкін, 1971, правапіс да 2008 г.)

Дзе́шкаўцы-Гру́д

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз.
Н. Дзе́шкаўцы-Гру́д
Р. Дзе́шкаўцы-Гру́да
Д. Дзе́шкаўцы-Гру́ду
В. Дзе́шкаўцы-Гру́д
Т. Дзе́шкаўцы-Гру́дам
М. Дзе́шкаўцы-Гру́дзе

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023)

нагрува́шчанне, -я, н.

Бязладная куча, груда; вялікая колькасць чаго-н.

Н. старой мэблі.

Н. цытат.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

гру́дка​I уменьш. ку́чка, -кі ж.; см. гру́да.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

беспара́дкавы, ‑ая, ‑ае.

Які пазбаўлены парадку, абы-як размешчаны. Беспарадкавае награмаджэнне будынкаў. Беспарадкавая груда цэглы. // Неарганізаваны, стыхійны, бессістэмны. Беспарадкавая мітусня, страляніна.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

гру́дка, ‑і, ДМ ‑дцы; Р мн. ‑дак; ж.

Памянш. да груда (у 1, 3 знач.). Асобна ўзвышаліся грудкі шруб, раскладзеных па калібрах, ляжалі паіржавелыя цвікі. Гурскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

mound [maʊnd] n.

1. курга́н;

a burial mound магі́льны курга́н

2. ку́ча, гру́да

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

Trümmerhaufen

m -s, - гру́да руі́н(аў)

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Груд ’узгорак, груда’. Гл. града́.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)