ГЛІ́НІСТЫ СЛА́НЕЦ,

асадкавая горная парода, якая складаецца з гліністых мінералаў (пераважна гідраслюдаў, хларыту, каалініту і інш.), а таксама кварцу, палявых шпатаў, карбанатаў, арган. рэчыва, часам і сульфідаў жалеза. Порыстасць 1—3%. Не размакае ў вадзе. Расшчапляецца на тонкія пліткі. Колер чорны або цёмна-шэры. Утвараецца ў выніку ўшчыльнення (дыягенезу) глін і іх частковай перакрышталізацыі пры апусканні на значныя глыбіні. Пры далейшых зменах ператвараецца ў філіт ці хларытавы сланец. Выкарыстоўваецца як дахавы матэрыял, у электрапрам-сці і як напаўняльнік лёгкіх бетонаў.

т. 5, с. 296

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

гли́нистый глі́ністы;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

песча́но-гли́нистый пясча́на-глі́ністы.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

clayey [ˈkleɪi] adj. глі́ністы

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

аглапары́т, ‑у, м.

Будаўнічы матэрыял порыстай структуры. Гліністы аглапарыт.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

сла́нец, -нцу, мн. -нцы, -нцаў, м.

Горная парода, якая мае слаістую будову і можа расслойвацца на тонкія пласціны, слаі.

Гаручыя сланцы.

Гліністы с.

|| прым. сла́нцавы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

argillaceous

[,ɑ:rdʒɪˈleɪʃəs]

adj.

глі́ністы

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

gliniasty

гліністы

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

glinkowaty

гліністы

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

glinkowy

гліністы

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)