дэфектало́гія, -і, ж.

Навука, якая вывучае заканамернасці і асаблівасці развіцця дзяцей з фізічнымі і псіхічнымі недахопамі і пытанні іх навучання і выхавання.

|| прым. дэфекталагі́чны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

выхава́льніцкі, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да выхавання. Выхавальніцкая дзейнасць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

педаго́гіка, -і, ДМ -гіцы, ж.

Навука аб метадах выхавання і навучання.

|| прым. педагагі́чны, -ая, -ае.

П. факультэт (які рыхтуе спецыялістаў па педагогіцы). П. інстытут (які рыхтуе настаўнікаў).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

калектыві́зм, ‑у, м.

Таварыскае супрацоўніцтва і ўзаемадапамога працоўных, заснаваныя на свядомым падпарадкаванні асабістых інтарэсаў грамадскім. «Дзень брыгадзіра» стаў школай выхавання кадраў, умацавання працоўнай дысцыпліны, згуртавання брыгад, выхавання пачуцця калектывізму, арганізацыі сацспаборніцтва. Дуброўскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

нявы́хаваны, ‑ая, ‑ае.

Які не атрымаў належнага выхавання; грубы. Нявыхаваны хлопчык.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

наста́ўніцтва, -а, н.

1. Праца, занятак настаўніка; прафесія настаўніка.

Першыя гады настаўніцтва.

2. зб. Школьныя настаўнікі.

3. Форма выхавання і прафесійнай падрыхтоўкі маладых рабочых вопытнымі спецыялістамі.

Н. на заводах.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

палітрабо́та, ‑ы, ДМ ‑боце, ж.

Работа па палітычнай асвеце і выхавання.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

педаго́гіка, ‑і, ДМ ‑гіцы, ж.

Навука аб метадах выхавання і навучання.

[Грэч. paidagōgikē.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

educator [ˈedʒʊkeɪtə] n. fml

1. BrE наста́ўнік, выхава́цель

2. AmE дзе́яч у галіне́ адука́цыі, выхава́ння

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

цяжкавыхо́ўны, ‑ая, ‑ае.

Які з цяжкасцю паддаецца выхаванню; цяжкі для выхавання. Цяжкавыхоўныя вучні.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)