barbarzyńca

м. варвар, дзікун

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

vandal [ˈvændl] n.

1. ва́рвар, ванда́л

2. AmE хуліга́н, грамі́ла

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

Barbár

m -en, -en ва́рвар, дзіку́н

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

savage​1 [ˈsævɪdʒ] n. dated дзіку́н; дзіку́нка; ва́рвар; грубія́н; грубія́нка; хам; ха́мка

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

Ба́рбар ’варвар’, ба́рбарскі ’варварскі’. Укр. (ст.) барбарскый. Запазычанне (мабыць, праз польск. barbar ’варвар’; да польск. слова гл. Брукнер, 15) з лац. barbarus (< грэч. βάρβαρος), якое распаўсюджана і ў зах.-еўрап. мовах (ням. Barbar і г. д.). Да гісторыі слова гл. Клюге, 51 і асабліва падрабязна MESz, 1, 247–248. Таксама з польск. мовы ўзята барбары́нства ’варварства’, барбары́нскі (Нас.). Гл. Кюнэ, Poln., 43.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

ванда́л, ‑а, м.

1. толькі мн. (ванда́лы, ‑аў). Старажытнагерманскае племя, якое заваявала частку Рымскай імперыі і разграбіла Рым.

2. Той, хто разбурае помнікі культуры, мастацтва; варвар. // Пра некультурнага, грубага, цёмнага чалавека.

[Лац. vandali.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

vandal

[ˈvændəl]

1.

n.

ванда́л, ва́рвар -а m.

2.

adj.

ванда́льскі, ва́рварскі

•

- Vandals

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)