Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
балотазна́ўства, ‑а, н.
Навука пра балоты і іх спецыфічныя ландшафты, пра іх развіццё і гаспадарчае выкарыстанне; галіна геаграфіі. [Прафесар:] — Раней тут былі азёры. З цягам часу яны пазарасталі, ператварыліся ў балоты.. Гэтая распаўсюджаная з’ява вам вядома з курса балотазнаўства.Дуброўскі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
гелабіёнты
(ад гр. helos = балота + біёнты)
жывыя арганізмы, што насяляюць балоты (напр.гелафіты).
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)
eternal
[ɪˈtɜ:rnəl]
adj.
1) ве́чны; вячы́сты (дуб), векаве́чны
2) адве́чны, спрадве́чны (бало́ты)
3) нязьме́нны
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
Прысць (прість) ’глыбокая, выкапаная ўручную пратока праз балоты і сенажаці, якая злучае рэкі або азёры’ (пін., Нар. лекс.), pristʼ ’дарожка, прабітая чоўнамі праз заросшыя расліннасцю пратокі Прыпяці’ (зах.-палес., Асоўскі, Stud. Slawist., 106). Гл. просць.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
вальдшнэ́п
(ням. Waldschnepfe)
птушка атрада сеўцападобных, якая жыве ў лясах, дзе ёсць ручаі, балоты; аб’ект спартыўнага палявання; слонка.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)
уве́сну, прысл.
Разм. Вясной. Ёсць азёры і балоты, якія ўвесну робяцца морамі.Маўр.[Пятровіч:] Ты ўся ў юнацкім захапленні, Цвіцеш, як луг увесну за ракой.Бачыла.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
багні́сты, ‑ая, ‑ае.
З багнішчамі; балоцісты. Куды ні глянь — непраходныя багністыя балоты — вада і лаза.Сачанка.// Уласцівы багне. Тарфянішчаў багністы чад Змяёй у грудзі лез.Броўка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Су́балаткі ’сумежныя балоты’ (круп., Сл. ПЗБ), су́балатак ’нізкае месца, лужок каля балота’ (кіраў., Нар. сл.). Укр.чарніг.су́болоток ’забалочаная нізіна, балотца’, рус.наўг., арх.су́болоток ’нізкае мокрае месца, мачажына’. З су- і балота, аформленае суф. ‑к‑ і ‑ак‑.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
гадаўё, ‑я, н., зб.
1. Гадзюкі, гады (у 1 знач.). Балоты кішэлі гадаўём.
2.Разм.лаянк. Пра людзей, дзеянні і ўчынкі якіх выклікаюць агіду, асуджэнне. Знішчыць фашысцкае гадаўё.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)