а́рка

(іт. arco, ад лац. arcus = дуга)

1) перакрыцце ў форме дугі паміж дзвюма апорамі збудавання (напр. а. моста);

2) збудаванне ў выглядзе варот з дугападобным перакрыццем (напр. трыумфальная а.).

Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)

А́РКА ТРЫУМФА́ЛЬНАЯ,

трыумфальная брама, пастаяннае або часовае манументальнае афармленне праезду (звычайна арачнае) або збудаванне ў гонар ваеннай перамогі, гістарычнай падзеі ці асобы. Брамы з адным ці трыма арачнымі пралётамі звычайна маюць насычаны арх.-пластычны дэкор: аздоблены скульптурай, памятнымі надпісамі. Узніклі ў Стараж. Рыме, дзе прызначаліся для цырымоніі ўезду пераможцы: аркі Ціта (81), Септымія Севера (203), Канстанціна (315). Накшталт іх пабудаваны аркі ў Парыжы на пл. Карузель (1806, арх. Ш.Персье і П.Фантэн) і пл. Шарля дэ Голя (1837, арх. Ж.Ф.Шальгрэн). У Расіі аркі трыумфальныя будавалі ў гонар ваен. перамог (Трыумфальныя вароты ў Маскве, 1834, В.Бавэ; Неўскія трыумфальныя вароты ў С.-Пецярбургу, 1833, арх. В.Стасаў).

т. 1, с. 477

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

а́рачны гл. арка.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

трыумфа́льны триумфа́льный;

~ная а́рка — триумфа́льная а́рка

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ключ⁴, -а́, мн. -ы́, -о́ў, м. (спец.).

Верхні камень, якім заканчваецца арка, скляпенне.

|| прым. ключавы́, -а́я, -о́е.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

arc [ɑ:k] n.

1. а́рка

2. дуга́

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

паўцы́ркульны, ‑ая, ‑ае.

Спец. Які мае форму паўакружнасці, з закругленнем. Паўцыркульная арка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ark

[ɑ:rk]

n. Bibi.

а́рка f., вялі́кі карабе́ль

Noah’s ark — Но́ева а́рка

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

arch​1 [ɑ:tʃ] n.

1. а́рка

2. скляпе́нне

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

пад’ёмісты, ‑ая, ‑ае.

1. Які вызначаецца высокай, пукатай паверхняй. Пад’ёмістая арка.

2. У якога высокі пад’ём (у 3 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)