reversible [rɪˈvɜ:səbl] adj.

1. двухбако́вы (пра адзенне, тканіну і да т.п.);

a reversible coat двухбако́вае паліто́

2. абарача́льны;

a rever sible process абарача́льны працэ́с;

a reversib le reaction абарача́льная рэа́кцыя

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

odwracalny

1. абарачальны;

2. тэх. рэверсіўны

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

політрапі́чны

(ад полі- + гр. tropos = паварот);

п. працэс — абарачальны цеплавы працэс у газе.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

Вярце́жны ’абарачальны’ (КТС, Я. Сіпакоў), рус. арханг. вертежный ’легкадумны, ненадзейны’. Лексема з’яўляецца новатворам ад *вярцеж (параўн. рус. вертёж галавакружэнне < vьrt‑ + ‑ěžь), магчыма, пад уплывам рус. вертежный, вертежничать і г. д.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Тэрмадынамічныя працэсы 5/450, гл. Абарачальны працэс, Неабарачальны працэс

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

reversible

[rɪˈvɜ:rsəbəl]

1.

adj.

абарача́льны, двухбако́вы

reversible raincoat — двухбако́вы плашч (плашч, які́ мо́жна насі́ць на або́два бакі́)

2.

n.

двухбако́вае адзе́ньне

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

wymienialny

1. прыдатны для абмену; які можна абмяняць;

2. фін. абарачальны; канвертаваны

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

Вяртлю́г ’бугарок у верхняй частцы бядровай косці’; ’злучальнае звяно дзвюх частак механізма, якое дазваляе адной з іх вярцецца вакол сваёй восі’ (БРС, КТС); ’мера пры куплі-продажу’ (Інстр. III); ’невялікае бярэмца сена’ (Бяльк.). Укр. вертлюг ’нерухомы вінт, на якім што-небудзь абарачаецца’; ’бугарок у верхняй частцы сцегнавай косці’, зах.-укр. верклю́г ’прыстасаванне ў выглядзе літары Г для падвешвання кацялка над агнём’, рус. вяц. вертлю́г ’прыстасаванне для ткання ў выглядзе дошчачкі з дзіркамі’; ’пятля і крук’; ’канец восі ў машыне, якая ўстаўлена ў гняздо’; ’непаседа’, ст.-рус. вертлюгъ, вертлугъ ’прыставанне, пры дапамозе якога абарачальны прадмет злучаецца з нерухомым’; ’прыстасаванне, якое забяспечвае рухомасць ствала гарматы’; ’тазасцегнавы сустаў’. Усходнеславянскае ўтварэнне ад назоўніка вьртьлъ > ве́рцель (гл.) і суф. ‑уг (Слаўскі, SP, 1, 68), якое атрымала значэнне ’абарачальны шпень’ (Шанскі, 1, В, 66). Сюды ж дэмінутыў віртлюжок ’скрутачак у выглядзе перавясла’ (Юрч. Фраз. 2). Крукоўскі (Уплыў, 162) мяркуе, што вяртлюг запазычана з рус. мовы.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

нута́цыя

(лац. nutatio = хістанне)

1) фіз. адна з форм хістання на восі цела, якое верціцца (напр. н. артылерыйскага снарада);

2) абарачальны рух вершалін растучых органаў раслін, абумоўлены нераўнамерным ростам розных іх бакоў.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

obrotowy

obrotow|y

1. тэх. абаротны, вярчальны;

2. эк. абаротны, абарачальны;

środki ~e — абаротныя сродкі, абарачальныя сродкі (капітал)

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)