скапленне мёртвых жывёл і раслін або іх рэшткаў, узнікненню якога садзейнічала, напр. стыхійнае бедства (паводка, лясны пажар, смерч і інш.).
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
трыпанасо́мы
(н.-лац. trypanosoma, ад гр. trypanon = свярдзёлак + soma = цела)
група прасцейшых класа жгуцікавых; пашыраны пераважна ў тропіках і субтропіках, паразітуюць у крыві чалавека і жывёл.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
трыхі́на
(н.-лац. trichina, ад гр. trichinos = валасяны)
гельмінт класа нематодаў, лічынкі якога паразітуюць у мышцах свіней і іншых жывёл і з мясной ежай перадаюцца чалавеку.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
туберкулёз
(н.-лац. tuberculosis, ад лац. tuberculum = бугарок)
інфекцыйная хвароба чалавека і жывёл, якая выклікаецца мікрабактэрыямі туберкулёзу, або палачкай Коха; паражае лёгкія, косці, суставы, кішэчнік; сухоты.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
фалі́кулы
(лац. folliculus = мяшочак)
пузыраватыя ўтварэнні ў органах пазваночных жывёл і чалавека, якія выконваюць розныя функцыі, напр. ф. яечніка, шчытападобнай залозы, валасоў, лімфатычныя вузлы і інш.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
форамініфе́ры
(н.-лац. foraminifera, ад лац. foramen, -minis = дзірка, адтуліна + fero = нясу)
атрад прасцейшых жывёл падкласа караняножак; уключае каля 20 тысяч марскіх сучасных і выкапнёвых відаў.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
эпідэ́рміс
(ад эпі- + дэрма)
1) знешні, паверхневы слой скуры чалавека і жывёл, які складаецца з эпітэлію;
2) покрыўная тканка лісця, сцябла, кораня і іншых органаў раслін.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
Háltung
f -, -en
1) вы́гляд, по́за, мане́ры, паста́ва
2) самавало́данне
3) паво́дзі- ны, мане́ра трыма́ць сябе́
sich (D) éine gúte ~ ángewöhnen — засво́іць до́брыя мане́ры
4) адно́сіны, ста́ўленне, пазі́цыя; дачыне́нне
éine kláre ~ háben — мець выра́зную пазі́цыю
5) утрыма́нне (жывёл)
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
па́лачка, ‑і, ДМ ‑чцы; Рмн. ‑чак; ж.
1.Памянш.-ласк.да палка. // Прадмет у выглядзе ўказкі, якім карыстаецца дырыжор, кіруючы аркестрам. Капельмайстар стаіць перад аркестрам, гатовы ўзмахнуць палачкай.Крапіва.
2.Разм. Перпендыкулярная рыска на пісьме. Колькі думак было некалі ў маленстве пра школу, пра таго чароўнага настаўніка, які будзе паказваць, як пісаць палачкі.Кулакоўскі.Тры палачкі ўдоўж і тры ўпапярок. Янка Гарбач так заўсёды падпісваецца.Бядуля.
3. У медыцыне — бактэрыя, падобная па форме на прадаўгаватую рыску; бацыла. Кішэчная палачка. Туберкулёзная палачка.
4.звычайнамн. (па́лачкі, ‑чак). Светлачуллівыя клеткі сятчаткі вока пазваночных жывёл і чалавека, падобныя па форме на прадаўгаватую рыску.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
пішча́ць, ‑чу, ‑чыш, ‑чыць; незак.
1.(1і2ас.неўжыв.). Рабіць піск (пра птушак і некаторых жывёл). Пішчалі шустрыя маладыя шпачкі.Сачанка.У блізшай кане чуваць было, як пішчалі мышы...Лобан.// Выдаваць пісклівыя гукі (пра нежывыя прадметы). Пішчала, курчылася ад гарачыні на скаварадзе яечня.Васілевіч.І калёсы гадоў пяць мо не мазаныя. Восі аж пішчаць.Жычка.
2. Плакаць або смяяцца тонкім голасам (пра дзяцей). Петрык рад — ручкамі махае і пішчыць ад радасці.Крапіва.
3. Гаварыць або спяваць тонкім пісклявым голасам. — Вобыск у вас трэба зрабіць! — пагард[лів]а, пакручваючыся на вываксаваных крывых ботах, пішчаў жандар.Нікановіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)