Verbum

го́нар, -у, м.

1. Грамадская або маральная годнасць, тое, што выклікае ўсеагульную павагу.

Справа гонару.

2. Высакамернасць, фанабэрыстасць.

Чалавек з гонарам.

нату́жыць, -жу, -жыш, -жыць; -жаны; зак., што.

Тое, што і напружыць (у 1 знач.).

Н. мускулы.

|| незак. нату́жваць, -аю, -аеш, -ае.

не́штачка, займ. неазнач. (ужыв. толькі ў Н і В; разм.).

Тое, што і нешта¹ (у 2 знач.).

А я н. знайшоў.

но́гаць, -гця, мн. -гці, -гцяў, м.

Тое, што і пазногаць.

|| памянш. но́гцік, -а, мн. -і, -аў, м.

|| прым. но́гцевы, -ая, -ае.

паганя́лка, -і, ДМ -лцы, мн. -і, -лак, ж. (разм.).

Тое, чым паганяюць.

Не кіем дык палкай — адной паганялкай (з нар.).

пажэ́рці, -жару́, -жарэ́ш, -жарэ́; -жаро́м, -жараце́, -жару́ць; пажо́р, -жэ́рла; -жары́; -жо́рты; зак.

Тое, што і пажраць.

|| незак. пажыра́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е.

літара́льны, -ая, -ае.

1. Тое, што і даслоўны.

Л. пераклад.

2. Дакладны, прамы, не пераносны.

Л. сэнс.

|| наз. літара́льнасць, -і, ж.

наба́ўка, -і, ДМ -ба́ўцы, мн. -і, -ба́вак, ж.

1. гл. набавіць.

2. Тое, што набаўлена да чаго-н.

Вытаргаваць набаўку.

нага́р, -у, м.

Тое, што ўтвараецца ад няпоўнага згарання чаго-н., нараст ад гарэння.

Н. на свечцы.

|| прым. нага́рны, -ая, -ае.

назва́ць², -заву́, -заве́ш, -заве́; -завём, -завяце́, -заву́ць; -заві́; -зва́ны; зак., каго (чаго).

Тое, што і наззываць (разм.).

Н. гасцей поўную хату.