vomit​2 [ˈvɒmɪt] v.

1. ну́дзіць, ванітава́ць;

I feel vomiting. Мне моташна, млосна.

2. выкі́дваць што-н. з вялі́кай сі́лай; шуга́ць (пра агонь); валі́ць (пра дым);

vomit abuse пачына́ць ла́янку; накі́нуцца (на каго-н.) з абра́заю

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

інтэрналі́зм

(ад лац. internus = унутраны)

метадалагічны кірунак у гісторыі і філасофіі, які прызнае рухаючай сілай развіцця навукі ўнутраныя, інтэлектуальныя фактары.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

кваза́р

(англ. quasar, ад quasistellar radiosource = квазізоркавая радыекрыніца)

зоркападобная крыніца касмічнага выпрамянення, якая сілай святла ў многа разоў пераўзыходзіць Сонца.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

фаталі́зм

(фр. fatalisme, ад лац. fatalis = наканаваны; фатальны)

вера ў непазбежны лёс, у тое, што ўсё прадвызначана нейкай таямнічай сілай.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

Ве́тры і вятры́ ’нячысцікі’; ’віхры’, рус. маск. ве́тер ’нячыстая сіла’, польск. wiatr, wiater ’персаніфікацыя ветру ў народных паданнях’. Мн. л. да вецер (гл.) з захаваннем старажытнай семантыкі — абагульненая назва нячысцікаў, матываваная разбуральнай сілай ветру, а таксама яго здольнасцю «прыносіць» розныя хваробы.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

дзьмуць, дзьму, дзьмеш, дзьме; -мём, -мяце́, -муць; -мі; незак.

1. (1 і 2 ас. звычайна не ўжыв.). Веяць, гнаць паветра.

Дзьмуў лёгкі ветрык.

2. З сілай выпускаць з рота струмень паветра.

Д. на агонь.

У дудку дзьме хлапчук.

◊

Куды вецер дзьме (разм., неадабр.) — не мець сваёй думкі, прыстасоўвацца да існуючых меркаванняў.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

уціхамі́рыць, -ру, -рыш, -рыць; -раны; зак.

1. каго-што. Супакоіць, зменшыць сілу праяўлення чаго-н.

У. дзяцей.

У. злосць.

2. каго. Сілай супакоіць; задушыць (бунт, паўстанне і пад.).

У. бунтаўшчыкоў.

3. каго-што. Падпарадкаваць сваёй волі; утаймаваць.

У. стыхію.

У. раз’юшанага быка.

|| незак. уціхамі́рваць, -аю, -аеш, -ае.

|| наз. уціхамі́рванне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

разану́цца, ‑нуся, ‑нешся, ‑нецца; ‑нёмся, ‑няцеся; зак.

Разм. Імкліва рухаючыся, з сілай ударыцца аб што‑н.; трэснуцца. Чалавек проста разануўся недзе, калі вылятаў з канюшні разам з коньмі. Кулакоўскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

enforce

[ɪnˈfɔrs]

v.t.

1) дамага́цца, змуша́ць, прымуша́ць (да паслухмя́насьці, падпара́дкаваньня пра́вілам)

2) прымуша́ць (сі́лай ці пагро́замі)

3) усяля́ць, прышчапля́ць

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

канфармі́зм

(ад лац. conformis = падобны)

прыстасавальніцтва, пасіўнае прыняцце існуючага парадку і пануючых поглядаў, беспрынцыповае прытрымліванне таго, што насаджаецца насаджваецца сілай аўтарытэту.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)