гудро́нны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да гудрону. Гудронны пах. // Пакрыты гудронам. Гудронная дарога.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

асфа́льтавы, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да асфальту. Асфальтавая вытворчасць. // Пакрыты асфальтам. Асфальтавыя тратуары.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дзікабра́з, ‑а, м.

Жывёліна атрада грызуноў, спіна і бакі ў якой пакрыты моцнымі іголкамі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

курга́нны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да кургана. Курганны насып. // Пакрыты курганамі. Курганны край.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

фіні́фцевы, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да фініфці; пакрыты фініфцю, з фініфцю. Фініфцевы пярсцёнак.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

фі́рнавы, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да фірну; пакрыты фірнам. Фірнавыя снягі. Фірнавы слой.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

гліпт

(гр. glyptos = выразаны, пакрыты разьбой)

каштоўны камень з мастацкім разьблёным узорам.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

квяці́сты, -ая, -ае.

1. Пакрыты кветкамі.

Квяцістая сенажаць.

К. верас.

2. 3 узорам у кветкі; яркі, каляровы.

Квяцістая тканіна.

3. перан. Залішне напышлівы (пра мову, стыль і пад.).

К. стыль.

|| наз. квяці́стасць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

запле́снелы і заплясне́лы, ‑ая, ‑ае.

Пакрыты плесняй, цвіллю; цвілы. Брудныя, мабыць, ніколі не беленыя сцены пакрыты заплеснелымі плямамі. Мядзёлка. Камера была маленькая і вельмі сырая. З столі капала вада, сцены былі слізкія і запляснелыя. Зуб. // перан. Закаснелы, адсталы, устарэлы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Струпава́ты ‘у струпах, пакрыты струпамі’ (ТСБМ), струпова́ты, струпча́сты ‘ў глыбокіх трэшчынах’ (ТС), струпова́тый ‘няроўны, вузлаваты (палатно, ніткі)’ (Сл. Брэс., Уладз.), струплі́ва ‘няроўная, недастаткова вымешаная (пра гліну)’ (Вярэн.). Да струп 1 (гл.). Параўн. укр. струпки́й ‘аб дарозе — пакрыты замёрзлай граззю’, струпува́тий ‘струпаваты (аб дарозе)’, ‘шурпаты, у калдобінах’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)