загну́цца сов.

1. загну́ться, (загнувшись, приподняться — ещё) заверну́ться;

у́ўся край бля́хі — загну́лся (заверну́лся) край же́сти;

у́ліся палі́ капелюша́ — загну́лись (заверну́лись) поля́ шля́пы;

2. прост., груб. (помереть) загну́ться

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

лязо́, -а́, мн. лёзы і (з ліч. 2, 3, 4) лязы́, лёзаў, н.

1. Востры край рэжучай ці сякучай прылады.

Л. сякеры, брытвы.

2. Тонкая стальная пласцінка для брыцця з двума завостранымі краямі.

|| прым. лязо́вы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

отворо́т

1. (загнутый край) адваро́т, -ту м.;

2. (на рукаве) закаўра́ш, -ша́ м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

тэрміна́льны

(лац. terminalis, ад termmus = мяжа, край)

канцавы, канечны (напр. т. стан арганізма).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

пераўтвары́цца, ‑творыцца; зак.

Змяніцца карэнным чынам; перабудавацца. Край пераўтварыўся. □ Колішняя пустка пераўтварылася, ажыла. Асіпенка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

курга́нны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да кургана. Курганны насып. // Пакрыты курганамі. Курганны край.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

зубча́ты, ‑ая, ‑ае.

Тое, што і зубчасты. Зубчатае кола. □ Цямнее край зубчаты бору. Багдановіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

засе́льнік, ‑а, м.

Той, хто засяляе які‑н. край, мясцовасць; пасяленец. Першыя засельнікі Сібіры.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

адпаку́таваць, ‑тую, ‑туеш, ‑туе; зак.

Пражыць пэўны час у пакуце, мучэнні. [Ганна:] — Родненькі мой, Петрусёк, шчасце маё, я ўжо адпакутавала даволі, колькі нацярпелася знявагі без цябе. Нікановіч. // Пазбавіцца пакут, кончыць пакутаваць. Край ты мой, край — залатое Палессе! Ты адпакутаваў, знішчыў нягоды. Дубоўка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вы́шчарбіць, ‑блю, ‑біш, ‑біць; зак., што.

Нарабіць шчарбін, вызубіць. Вышчарбіць край шкла. Вышчарбіць лязо сякеры.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)