Verbum

жва́чны, -ая, -ае.

1. Які жуе жвачку.

Жвачныя жывёлы.

2. у знач. наз. жва́чныя, -ых. Падатрад млекакормячых атрада парнакапытных (авечкі, козы, буйная рагатая жывёла і інш.).

бруцэлёз, -у, м. (спец.).

Інфекцыйная хвароба свойскай жывёлы, якая перадаецца чалавеку і паражае нервовую, сардэчна-сасудзістую сістэмы і косцесустаўны апарат.

|| прым. бруцэлёзны, -ая, -ае.

Бруцэлёзнае захворванне.

вадапо́й, -о́ю, м.

1. Месца на рацэ, возеры і інш., дзе пояць жывёлу і куды прыходзяць піць звяры.

2. Паенне жывёлы вадой.

|| прым. вадапо́йны, -ая, -ае.

хлеў, хлява́, мн. хлявы́, хляво́ў, м.

Памяшканне для жывёлы і хатніх птушак.

|| памянш. хле́ўчык, -а, мн. -і, -аў, м. і хлевушо́к, -шка́, мн. -шкі́, -шко́ў, м.

суста́ў, -та́ва, мн. -та́вы, -та́ваў, м.

Рухомае злучэнне касцей або храсткоў у арганізме чалавека, жывёлы.

Каленны с.

Боль у суставах.

|| прым. суста́ўны, -ая, -ае.

С. рэўматызм.

сы́рамяць, -і, ж., таксама зб.

Нядубленая скура (рагатай жывёлы, свіней, ласёў), якая ідзе на конскую збрую і розныя тэхнічныя вырабы.

|| прым. сырамя́тны, -ая, -ае.

Сырамятная аброць.